Een fijn gesprek over een bijzondere situatie

Omdat we nu in het ziekenhuis lopen voor onderzoeken en eventueel hulp bij het zwanger raken, moeten we ook meewerken aan een counselinggesprek. Dit gesprek vindt plaats samen met mijn donor en zijn lief, omdat ook de partners van ons hierbij betrokken raken. Ik was erg benieuwd wat ze zou zeggen, welke vragen ze zou stellen en of ik het gevoel zou hebben mij te moeten verantwoorden voor deze stappen. Want dat is iets wat ik niet prettig vind, het gevoel dat ik me moet verantwoorden. Dus toch een beetje gespannen ging ik het gesprek in.

Een vriendelijke dame, dat was ze. Met veel vragen, ook een beetje nieuwsgierigheid naar de situatie van donor en lief. Hoe staat 'lief' in dit hele proces, hoe is het voor donor om straks twee kinderen te krijgen die niet biologisch van hem zijn maar waar hij wel papa van gaat worden terwijl hij straks (hopen we) wel biologisch gezien vader gaat worden maar niet papa gaat zijn voor ons kindje. Hoe zie ik dat voor me? Hoe gaan we dit aan het kind uitleggen, wat is je insteek en wat verwachten we van elkaar.

Ik zie aan donor en lief dat zij dit gesprek vaker hebben moeten voeren, bij de kinderbescherming, jeugdzorg, ziekenhuizen etc. Voor mij is dit de eerste keer met een officiële instantie en ik moet zeggen, het viel me mee. Ik vond het een prettig gesprek, het voelde niet als een verantwoording maar wel dat ze dingen aanroerde die ook echt aan de orde kunnen komen. Bijvoorbeeld hoe gaan we dat aanpakken als ik een relatie zou krijgen; wat doet dat dan met de rol van donor? Maar ook, hoe gaat dat voor het kindje zijn op het vlak van loyaliteit naar de biologische vader ten opzichte van een man die meer de rol van papa gaat vervullen.

Het zijn geen dingen die je van te voren allemaal kan vastleggen of uitzoeken, maar wel belangrijke dingen om je bewust van te zijn. In mijn werkverleden als pedagogisch medewerker heb ik veel, soms schrijnende situaties, gezien van kinderen waarbij de loyaliteit niet geaccepteerd of erkend wordt door ouders. Kinderen die keuzes moeten maken die geen keuzes zijn. Ik vind het goed om hier bewust van te zijn, wat doet dit met een kind, wat kan ik daar in betekenen en welke rol spelen donor en ik hier samen in.

De dame gaf ook handvatten mee voor ons, voor mij. Eerlijkheid maar vooral feitelijke informatie bieden aan je kindje. Eigenlijk al vanaf dag 1, vertellen wat de feiten zijn rondom deze bijzondere situatie. Zodat je kindje vanaf het allereerste moment weet dat het zeer welkom is onder deze bijzondere omstandigheden, dat er geen lieve papa beschikbaar was maar wel een hele lieve donor. En dat donor laat weten vanaf het allereerste moment dat hij dan wel geen papa gaat worden, maar wel heel bewust hier voor heeft gekozen en van het kindje zal houden. En ook voor zijn lief, dat hij laat weten dat deze situatie voor hem ook zo goed is. Dat hij het fijn vindt voor donor dat hij ook biologisch gezien vader is geworden. En deze informatie blijven aanbieden aan het kind. Zo dat deze bijzondere situatie een bijzonder normale situatie gaat worden en gevoelens van gespleten loyaliteit of splitsing niet hoeven plaats te vinden.

De dame had ook nog een mooie naam voor de hele situatie waarin wij ons straks zullen bevinden. Want het houdt natuurlijk niet op bij ons drieën, straks zijn er nog in ieder geval een tweeling bij betrokken, hopelijk een kindje van donor en mij, maar ook de draagmoeder en eiceldonatrice.Zij noemde het een patchwork-family. Mooi benaming voor deze situatie!

Ik heb er een goed gevoel aan over gehouden. Het was ook goed om dit soort gevoelens weer eens met elkaar te delen en te horen hoe de heren hier in staan. Een fijn gesprek over een bijzondere situatie.

Onzekerheid en tranen

Na de baarmoederfoto gelijk weer een poging gewaagd om zwanger te raken. Ik was nog wel erg aan het vloeien dat weekend door het onderzoek. Maar volgens de verpleegkundige kon ik direct een poging wagen. Om me heen veel mensen die zeiden dat ik vermeerderd vruchtbaar zou zijn door het onderzoek. "Alles is even weer lekker doorgespoten", was de opmerking van velen. Dus vol goede moed ga je er dan weer voor!

Helaas heeft ook deze poging niet zo mogen zijn. Aan de ene kant misschien logisch, als de eierstok en eileider niet meer op elkaar aansluiten door de verkleving en het eitje toevallig aan die kant springt heeft het ook geen kans om bevrucht te raken. Maar ja, misschien is dit wel helemaal niet aan de orde of sprong het eitje aan de 'goede' kant. Al met al weer genoeg redenen om de wachtweken als slopend te ervaren en de uiteindelijke uitslag als een klap in het gezicht.

Het raakte me deze keer weer zo enorm hard, had zo gehoopt dat alle verdere onderzoeken onnodig zouden zijn geweest omdat ik gewoon lekker zwanger zou zijn. Merkte ook dat het kwam doordat de signalen wel heel vroeg in de cyclus kwamen en daardoor andere plannen in de war zouden schoppen. Ik was bezig een reisje Engeland te boeken naar mijn lieve vriendin M. Heb het nodig, iets om naar uit te kijken, even weg van de studie en het werk en gezellig bijkletsen met M. Maar als de volgende cyclus ook opeens zo kort zou duren, zou ik misschien midden in het weekend in Engeland m'n eisprong hebben. Reden genoeg om enorm te gaan twijfelen of ik het reisje wel moest boeken. En ook mijn jaarlijkse uitje naar Den Bosch voor carnaval kwam ter sprake. Als ik op maandag voor het samenlevingsonderzoek moest gaan, betekende dat zondagavond insemineren en geen carnaval.

Ik merkte bij mezelf dat ik het zo enorm zat was op dat moment. Iedere keer die teleurstellingen, telkens weer opnieuw opladen voor een nieuwe poging, het afspreken, dingen die je er voor aan de kant moet zetten, spanningen of mijn donor wel kan op de dag dat ik wil insemineren etc. etc. Nu, een paar dagen later, is dat gevoel weer gezakt. De poging is voorbij, de menstruatie brak uiteindelijk een paar dagen later pas door waardoor alle plannen gewoon door kunnen gaan, een plekje heeft het gekregen en nu kijken we weer verder naar de volgende poging. Want daar zijn de afspraken weer voor gemaakt, agenda's op elkaar afgestemd en blik weer vooruit.

Want ondanks al deze onzekerheden en al die tranen blijft het gevoel om moeder te willen worden, overheersen. Het zit diep en ik voel het nog steeds, dus ik recht m'n schouders weer, droog mijn tranen en kijk met goede hoop naar de volgende kans om deze droom in vervulling te laten gaan.

Hysterosalpingogram (HSG) of ook wel de baarmoederfoto genoemd

Vandaag naar het ziekenhuis geweest voor de baarmoederfoto. Bij dit onderzoek spuiten ze contrastvloeistof via een slangetje in de baarmoeder. Op röntgenapparatuur kunnen ze dan kijken of de vloeistof doorloopt naar de eileiders en verdwijnt in de vrije buikholte. Met dit onderzoek kunnen ze dus kijken of er geen obstructies zijn in de baarmoeder of in de eileider. Als bijvoorbeeld de eileider verstopt zit, dan kan het eitje niet naar de baarmoeder afdalen en kan er dus geen zwangerschap tot stand komen. Ik heb verschillende verhalen gehoord over het onderzoek; de een vond het helemaal niet pijnlijk, de ander vond het inspuiten pijnlijk en weer een ander had meer moeite met de pijn daarna. Van te voren dus niet echt uitgekeken naar het onderzoek.

De afgelopen dagen eigenlijk niet heel zenuwachtig geweest maar vanmorgen kwamen toch wel de kriebels.Voor de ingreep had ik pijnstillers voorgeschreven gekregen die ik een uur voor ingreep moest nemen. In de bus op weg naar het ziekenhuis die maar ingenomen.

Mijn lieve vriendin D was mee naar het ziekenhuis. Altijd fijn, een beetje ondersteuning. Daarnaast weet D. wat ik doormaak, zij doorloopt hetzelfde traject en is zelfs al langer dan ik bezig om zwanger te raken. We kunnen dan ook veel met elkaar delen, iets wat heel prettig is.

Het onderzoek verliep op zich wel goed. Het inbrengen van het speculum viel mee. Daarna werd er een cupje op de baarmoeder gezet wat zich daarom vacuüm zoog. Dat gaf een licht krampgevoel, leek een beetje op menstruatiekramp. Tot zover ging het eigenlijk wel.

Vervolgens werd de contrastvloeistof ingespoten. Poeh, dat was dus wel pijnlijk zeg. Het gaf een flinke kramp maar ook een soort branderig gevoel. Ik had de neiging om mijn buik vast te pakken en knieën op te trekken, maar dat kon natuurlijk niet. Dan zouden ze mijn vingers op de röntgenbeelden zien ipv de baarmoeder! De arts was erg vriendelijk en begeleidde me er doorheen. Gaf ook aan dat ik wat moest zuchten en binnen 10 tellen van de pijn af was. Jeej zeg, wat was ik blij dat de pijn ook echt afnam toen. Ik vond het echt een naar gevoel, alsof mijn baarmoeder ontzettend heet werd en tegelijkertijd samentrok.

Daarna mocht ik rechtop gaan zitten om het filmpje te bekijken. De arts heeft het filmpje meerdere keren laten zien en uitgelegd wat hij daarop zag. Helaas is op het filmpje een verkleving aan de linkerkant te zien. Je ziet aan de rechterkant het contrastvloeistof door de eileider gaan en vervolgens verdwijnen in de vrije buikholte. Zo hoort het ook te gaan. Aan de linkerkant zie je de vloeistof de eileider in gaan en daar waar het zal moeten verdwijnen, hoopt het zich op. De arts legde uit dat daar dus 'iets' zit wat er voor zorgt dat de vloeistof niet zomaar weg kan. Dit kan een verkleving in de eileider zijn maar het kan ook bij de darmen zitten die daardoor tegen de eileider aan zit. Wat dit precies betekent voor mijn eisprong en de doorgankelijkheid van de eileiders, kon de arts nog niet zeggen. De foto wordt besproken in het team van artsen en ik krijg de uitslagen te horen op de afspraak van 10 maart.

De uitslag kwam best hard aan. Ik ging eigenlijk met het gevoel heen dat er weinig te zien zou zijn op de foto. Waar ik dat gevoel op baseerde weet ik eigenlijk niet, gewoon zo'n optimisme die je kan hebben. Eenmaal terug in de kleedkamer kwamen de tranen. Dit had ik niet verwacht. Veel vragen komen, nu ik weer thuis ben, naar boven. Heb een beetje op google gekeken wat daar stond, maar heb te weinig zekerheid over de plek van de verkleving. Als die echt in de eileider zit, heeft dit veel gevolgen voor de doorgankelijkheid van het eitje. Als de verkleving in/bij de darm zit, gaat het er om of die de doorgang van de eierstok naar de eileider dichthoudt waardoor er nog steeds geen eitje naar beneden kan gaan.

Nu is het dus gewoon afwachten. Op 10 maart is er weer een vervolgafspraak. In de tussentijd hebben we het counselinggesprek nog en bij een eventuele mislukte poging moet bij de volgende poging het samenlevingsonderzoek nog herhaald worden. De 10e hebben we dan als het goed is alle uitslagen en kan er een vervolgplan gemaakt worden.

Afwachten… wachten… toch wel een regelmatig terugkomend fenomeen in dit hele proces. Ik ga morgen wel gewoon insemineren. Mijn eisprong komt er aan en er is nog steeds een rechterkant die zeker wel doorgankelijk is. Dus nu maar heel hard hopen dat het eitje deze keer vanuit de rechterkant komt en het zaad zijn weg kan vinden in een mooi schoon gespoelde baarmoeder en eileider.

Het loopt niet altijd zoals je het zou willen

30-01-2011

Ben helaas vannacht ongesteld geworden. Dacht het gisteren al maar bleef toch nog wat hoop houden. Voor niets dus jammer genoeg. Het komt deze keer weer even hard aan, had echt goede hoop. Hebben op het goede moment geïnsemineerd, dus het voelde goed. Baal er gewoon even flink van zeg.

Het 'voordeel' dat ik nu 'al' ongesteld ben dat ik a.s. vrijdag de baarmoederfoto kan laten maken en de week daarna het samenlevingsonderzoek. Dat scheelt dan weer, anders moest ik ergens een keuze maken tussen de twee onderzoeken. Nu kunnen ze beiden uitgevoerd worden en dat is wel prettig.

01-02-2011

Ik moest afgelopen maandag naar de afdeling Voortplantingsgeneeskunde bellen om de baarmoederfoto af te spreken. Ik was gunstig gezind vanwege de 'positieve' dag dat ik ongesteld ben geworden. Nou helaas… a.s. vrijdag geen plek. Echt, ik baal daar zo enorm van. Ik heb het met de verpleegkundige vorige week nog besproken. "nee hoor geen probleem, als je maandag belt kan je vrijdag terecht". Zij weet de agenda natuurlijk niet uit haar hoofd maar het is wel gewoon zo balen. Nu heb ik hem voor volgende wk vrijdag gezet maar dat is ook dag 13 van m'n cyclus. Moet dus niet opeens m'n eitje bedenken dat een eisprong op dag 12 ook wel 'ns leuk is. Meestal is het op dag 14 of later dus daar hoop ik nu ook maar op.
Het samenlevingsonderzoek gaat nu deze cyclus ook niet door. Mag pas na de baarmoederfoto. Dus die moet de volgende cyclus. Hopelijk is hij dan wel goed want dan is het 2 dagen voor m'n vervolgafspraak met de arts, dus kan niet echt herhaald worden. Maar anders had de baarmoederfoto naar mijn volgende cyclus geschoven moeten worden. Dan is hij niet besproken in het team voor de afspraak van 10 mrt die dan dus ook weer verschoven moet worden.

Pfff ik baal echt dat het iedere keer zo'n gedoe moet zijn. Ik wil gewoon deze cyclus alles afronden zodat er een duidelijk plan neergelegd kan worden op 10 mrt. Maar ben bang dat dat allemaal niet gaat lukken. Want ik ga toch echt niet een inseminatie overslaan voor die onderzoeken. Dat voelt niet goed op dit moment. Maar misschien dat ik me wel bedenk als de keuze daar is. Het is natuurlijk ook wel weer fijn om alle onderzoeken afgerond te hebben. Ahhhh, dit kost bijna nog meer tranen en frustratie maar vooral energie dan de teleurstelling van het ongesteld zijn.