Grenzen stellen

De afgelopen weken voelde ik me enorm rusteloos. Ik was snel geïrriteerd, kon het totaal niet hebben dat anderen bezig zijn met zwanger raken en ik niet. Hoe vervelend ook die wachtweken, je hebt in ieder geval een kans om zwanger te zijn. Voor nu voelt dat enorm ver van m'n bed. Rusteloos, waar gaat het contact met O heen, gaat hij de vader van mijn kindje worden of loopt dit uit op niets, ga ik uberhaupt nog proberen om moeder te worden of stop ik ermee als O en ik er niet uitkomen. Wat een warboel was het weer in mijn hoofd!
Met de counseler een goed gesprek gehad over grenzen stellen en erkenning voor de gevoelens die hiermee gepaard gaan. Die bevestiging heb ik nodig om te mogen voelen wat ik voel, om grenzen te stellen waarvan ik al weken voelde dat ik ze moest stellen maar het nog niet kon.

De gesprekken met O zijn prettig en goed. We praten over van alles en nog wat, zijn elkaar aan het leren kennen en zoeken naar elkaars waarden en normen. Vragen in de vorm van 'wat als' worden over en weer gesteld. De antwoorden zijn eerlijk en open. Op heel veel vragen heb ik geen antwoord, hij ook niet. Maar het is goed om te horen wat zijn gedachten zijn omtrent bepaalde onderwerpen. En antwoorden leveren weer nieuwe vragen op. Daarnaast hebben we ook vreselijk veel lol, hebben dezelfde sarcastische humor!

Hij staat aan het begin van zijn proces. Praat veel met vrienden over deze situatie, geeft aan de tijd nodig te hebben om dingen uit te zoeken. Hij is een denker. Ik ben al een stuk verder in mijn proces. Maar ook ik leer hiervan, denk over dingen na, ontdek dingen bij mezelf die ik nog niet wist.
Waar komt die onrust vandaan? Ik merk dat het allemaal te lang duurt. Alweer bijna 2 maanden zijn voorbij dat de dag begon dat ik zou starten met IVF. De dag dat J de wereld onder mijn voeten vandaan sloeg.
Dat dat gebeurt is, daar heb ik vrede mee. Schijnbaar heeft het niet zo moeten zijn tussen ons. Het doet me nog steeds pijn en maakt me verdrietig als ik denk aan de manier waarop hij deze beslissing heeft gemaakt. Maar wat me het meest pijn doet is dat ik nooit meer iets van hen gehoord heb. Wat heb ik me in hun vergis. Nog meer reden om vrede te hebben dat het zo heeft gelopen. Deze mannen passen niet in mijn leven, niet in mijn manier van omgaan met een ander, respect hebben voor gevoelens van een ander.

Ruim 2,5 jaar geleden maakte ik de keus om als single moeder proberen te worden. Ik wist nog niet precies wat en hoe maar ben daar gedurende de maanden daarna achtergekomen. Eén ding stond voorop; mijn kindje zou de vader zeker leren kennen en de vader zou een (kleine) rol spelen in het leven van het kindje. Nu 2,5 jaar later ben ik daar niet zo zeker meer van.
Wat ik wel zeker weet dat het tijd is om grenzen te stellen. Ik hou dit niet nog een paar maanden vol. Wil graag weten waar ik aan toe ben. Ben mij zeer bewust van het feit dat het traject om zwanger te raken ook weer gepaard gaat met onzekerheden, maar die kunnen wel leiden naar het verwezenlijken van mijn droom.
Ook neem ik bewust afstand van het besloten forum waar ik al 2,5 jaar lief en leed deel. De confrontaties met de meiden daar op de wachtbank, de zwangeren, de hoop die ze koesteren. Ik kan de confrontatie op dit moment niet goed handelen. Het geeft me onrust, maakt me verdrietig en weemoedig.

Tijd dus om grenzen te stellen. Even de confrontaties uit de weg te gaan. En daarnaast dicht bij mijn gevoel te blijven. Het moment dat ik zekerheid wil, komt en dat mag. Wat ik er mee ga doen weet ik nog niet, maar het voelt goed om weer even het gevoel te hebben de touwtjes in handen te nemen.

Confrontaties

Als je in een proces als dit zit, kom je dagelijks confrontaties tegen. De afgelopen maand was er eentje vol confrontaties. De maand December is bij uitstek De maand om gezellig met je gezin, je geliefde, je partner, je kinderen (al die dingen die ik dus niet heb) fijne tijden te beleven. Nu beleef ik in m'n eentje ook fijne tijden hoor, vermaak me prima, heb fijne familieleden om me heen, lieve vrienden die me heel dierbaar zijn. Maar ik zou ook zo graag die ene man tegen willen komen om daar lekker tegen aan te kruipen op kerstavond, te kijken naar een mooi versierde kerstboom, pakjes eronder... ik weet het, het ideaalbeeld bestaat misschien wel helemaal niet.
En dan die kinderwens erbij. Confronterend, juist in een maand waarin ik me al kwetsbaar voel. Sinterklaas, een feest wat ik zo ontzettend leuk vind. Die spanning bij de kinderen, de blijheid, de vrolijkheid, het gestuiter, de geheimhouding van de oudere kinderen. Ik zou het allemaal zo graag zelf een keer mee willen maken (en ben me bewust van het feit dat ik mijn kind dan waarschijnlijk heel graag een weekje of wat achter het behang wil plakken!).
En toen kreeg ik ook nog een bij mijn bestelling van de Albert Heijn een pak pap voor kinderen cadeau. Pijnlijk moment. Confronterend moment. Een moment wat niet nodig was geweest.

Toch heb ik december als een gezellige maand beschouwd. Ik heb fijne kerstdagen gehad, doorgebracht met familie en vriendinnen. En oud&nieuw, een avond dat ik weer geconfronteerd word met een jaar alleen, een jaar waarin ik weer niet zwanger ben geworden, was rustig en saai doordat ik moest werken tot 23 uur. En ook die avond is voorbij gegaan zonder tranen en verdriet.
En nu? Nu kan ik ook weer vooruit kijken. Op naar een nieuw jaar met nieuwe kansen en mogelijkheden. En ik wens mezelf dan ook een fijn nieuw jaar toe. Een jaar waarin dromen mogen uitkomen, de grote en de kleine. Waarin ik eindelijk mag ervaren wat het is om zwanger te worden. Waarin ik ook op het gebied van werk een nieuwe uitdaging aan zal gaan in de vorm van een vervolgopleiding. En waarin ik hoop nog veel te mogen genieten van mijn lieve familie en fijne vriendschappen.
En ik wens iedereen een mooi 2012 toe. Waarin ook bij jullie dromen mogen uitkomen, dat dagen gevuld mogen zijn met dankbaarheid, liefde, vriendschap en plezier en dat het een jaar in goede gezondheid zal zijn. Gelukkig 2012 allemaal!

De ontmoetingen

Ik heb ondertussen alweer 2 ontmoetingen gehad met de potentiele donor, O. Vanaf nu ga ik hem gewoon O noemen. Hij voelt namelijk meer als een donor. Een donor helpt je bij het realiseren van je wens en neemt daarna afstand van de situatie. Dat is niet zoals O en ik het voor ogen hebben. Hij wil graag vader worden, een kindje krijgen, een kindje van hemzelf zien opgroeien. Voor hem hoeft het kindje niet 7 dagen per week 24 uur per dag bij hem te zijn. Ook niet de helft van de tijd. Maar hij zou graag het kindje wel van dichtbij willen meemaken. Daarom spreken we over wekelijks contact met elkaar. Zo voelt het voor mij ook goed. Ik wil graag in de basis de ouder zijn van het kind, de opvoeder. Maar vind het een prettig idee dat er wel iemand is voor het kindje. Ook iemand om af en toe van gedachten mee te wisselen als er beslissingen genomen moeten worden. En het is toch ook een prettig idee om af en toe een dagje rust te hebben!

Het is grappig om met een wildvreemd iemand een klik te hebben. We hadden via de mail al veel aan elkaar gevraagd, geschreven, beantwoord en daaruit bleek al eenzelfde manier van denken. Ook in de ontmoetingen komt dat terug. We zijn het niet over alle punten eens, maar steeds weer komen we er achter dat we vanuit hetzelfde standpunt redeneren; namelijk dat van het kind en het mogen 'zijn' van het kind. Hierdoor kunnen we elkaar standpunt begrijpen.

Zowel de eerste als de tweede keer kletsten we aan een stuk door. De ene vraag gaf antwoord, het andere antwoord riep nieuwe vragen op. En dat allemaal in een prettige sfeer, een wederzijds respect voor elkaars mening, gedachten en gevoelens staat voorop.

Hoe nu verder? Komende week hebben we een afspraak bij de counselor van het ziekenhuis. We hebben nog niet besloten om met elkaar door te gaan. Deze afspraak voelt als onderdeel van het proces om te besluiten of we wel of niet met elkaar deze stap gaan wagen. 

Ik merk dat O nog helemaal aan het begin van deze reis staat. Ik ben ondertussen al bijna 3 jaar 'onderweg'. Heb al vele maanden nagedacht, gepraat met donoren, contact gehad met donoren, daadwerkelijk geprobeerd een kindje te krijgen, teleurstellingen moeten verwerken etc. Dat schept soms wel wat scheefheid tussen ons, ik wil sneller gaan dan hij. Wat ik prettig vind, is dat hij dit direct aangeeft. Dat geeft mij ook weer even gelegenheid om pas op de plaats te maken, de dingen te overdenken en mijn mening te vormen of te herzien. Het frustreert soms ook. Ik wil graag duidelijkheid, wil weten waar ik aan toe ben. Ik wil verder, mijn eierstokken rammelen, mijn biologische klok tikt hard en in gedachten hoor ik de stem van de professor '38 jaar is cruciaal, mevrouw, cruciaal in het geval van ivf/icsi'.

Ik ben bang dat, mochten we besluiten om niet met elkaar door te gaan, ik deze maanden als verloren maanden ga beschouwen. Maanden dat ik mijn kinderwens al had kunnen vervullen. Maar weet ook dat ik deze weg wil bewandelen, wil weten of er nog iemand is die mij wil helpen om mijn kinderwens te vervullen voor ik eventueel overstap op een onbekende donor. Want dat blijft mijn uitgangspunt; kijken wat naar mijn idee het beste is voor het kindje. En naar mijn idee is dat weten wie je vader is. Dus zal ik dit doorlopen, mij openstellen, geduld moeten hebben. Maar man, wat is dat soms moeilijk.