Op weg naar IVF nummer 1

Vandaag dan de langverwachte afspraak in het ziekenhuis; de voorlichtingsbijeenkomst voor het ivf/icsi traject. Mijn lieve beste vriendin ging mee, wat toch wel fijn was. Anders zit je daar toch maar alleen. Al waren er meer vrouwen die alleen waren. En eigenlijk had je weinig tijd om echt met elkaar te praten. Maar toch was het fijn dat ze er was. Helemaal omdat ze in precies dezelfde situatie zit, dus weet hoe het voelt allemaal.
Twee horen toch meer dan één en het is prettig om nog even samen over de dingen na te denken.

De middag begon met een praatje van één van de ivf-artsen. Ik vind het altijd prettig als ik bij haar een afspraak hebt. Ze is vriendelijk en rustig, beetje afstandelijk maar prettig in de omgang. Ook deze presentatie deed ze rustig en duidelijk. Alle stappen die gaan komen heeft ze doorgenomen en toegelicht. Het meeste was al duidelijk; de dikke reader stond vol met informatie! Maar zo even op een rij is het toch ook wel prettig.
Daarna een stukje van de verpleegkundige. Die was wat minder vloeiend in de presentatie ;). Maar ach, ook dat werd uiteindelijk allemaal duidelijk.
Na het praatje van beiden werd de groep opgesplitst (we waren met een behoorlijk aantal stellen) zodat we niet heel lang hoefden te wachten bij het bloedprikken en inplannen van de afspraken.

Ik mocht direct door naar boven en na nog even een paar minuutjes gewacht te hebben, mocht ik bij de verpleegkundige aan tafel schuiven. Een hoop papieren later, ging ze kijken wanneer er een plekje voor me was om te starten. Nou en die was al snel!!
Vanaf morgen ga ik starten met het eerste middel; Decapeptyl. Dit legt mijn eigen eierstokken stil zodat er geen eitjes groeien en er geen eisprong plaatsvindt. Ik was al bijna 3 weken geleden gestart met 'de pil' en die moet ik nog tot zondag doorslikken. Daarna zal er een menstruatie doorbreken. Als dat doorbreekt dan bel ik naar het ziekenhuis om een echo af te spreken op of rond dag 5 van de cyclus. Na de echo start ik met het spuiten van Puregon om eitjes te laten groeien. Dan komt een tijd van regelmatige echo's en bloedafnamen. Er wordt zowel gekeken naar de eitjes via de echo's als naar het hormoongehalte in mijn bloed om zo de cyclus zo goed mogelijk te monitoren.
Als de eiblaasjes mooi groot zijn wordt de punctie gepland. Iets waar ik nu toch al een beetje tegenop zie. Maar ach, het is voor een goed doel!

Jeetje zeg, ook nu voelt het zo dubbel allemaal. Ik ben zo blij dat het momenteel zo vlotjes gaat, ondanks dat ik ook tegen alles zo enorm op zie. Ik ben geen held met naalden en bloedprikken. Klinkt natuurlijk wat raar als verpleegkundige, maar ik gruwel van het prikken van mezelf. En zal het toch echt zelf moeten doen! Maar ook dat overleven we wel weer, tijdens de IUI's is het ook goed gegaan.
Maar wat fijn dat er nu eindelijk weer een beetje hoop in beeld komt. Want ja, hoop krijg ik ondanks alle bijwerkingen, risico's van de behandelingen en geringe slagingskans. Er is zeer waarschijnlijk meer kans dan ik ooit zal krijgen als ik het via de gewone weg zou doen.
Dus de hoop gaat mij weer doen leven, gaat er voor zorgen dat ik er positief in ga staan en dat ik over een aantal maanden eindelijk mijn wens in vervulling zie gaan!

IVF-traject is een feit

Vrijdagavond laat ben ik ongesteld geworden. Helaas, ook de 3e IUI is niet gelukt en het IVF-traject is nu een feit. Donderdag kreeg ik al een stapel papieren van het ziekenhuis binnen over het traject. Met daarbij een informatiereader over alles rondom het ivf/icsi-traject. Ik heb het toen aan de kant gelegd, was er nog niet helemaal over uit of ik zwanger was of niet. Zat wel al te twijfelen, woensdag had ik al wat slijmafscheiding. Voor mij eigenlijk altijd een teken dat mijn menstruatie 2 a 3 dagen later doorbreekt. En ja, dat was dus nu ook zo.

De klap kwam eigenlijk woensdag ook al. Tenminste, dat dacht ik. Maar gisteravond bij thuiskomst na een gezellige dag met neefje en nichtje en een etentje met mijn mams, voelde ik me echt rot over de hele situatie. Ik ben het zo zat al die emoties iedere keer. Het is zo vermoeiend en uitputtend. Iedere keer die spanningen, niet alleen in de wachtweken maar ook de periode daarvoor. Kan donor wel of niet? Is er wel of geen plaats bij het ziekenhuis voor een iui-poging? Wel of niet zwanger? Wel of niet vruchtbaar?
Pff, af en toe is het gewoon even te veel al die vragen, twijfels, emoties. Daarnaast het opstarten van mijn nieuwe baan. Ik heb het erg naar mijn zin maar man, wat is het vermoeiend.

Gisterochtend dus ook gestart met de pil. Zo'n dubbel moment: 2,5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil omdat ik graag zwanger wil worden en nu start ik hem weer omdat ik nog steeds graag zwanger wil worden. Raar moment was het. Ook omdat ik een zwangerschapstest moest doen van het ziekenhuis. Gewoon om helemaal zeker te zijn dat ik niet zwanger ben. Zit je dan met een maandverbandje in je ene hand en een negatieve test in de andere hand. Beetje confronterend allemaal.
Sowieso voelt het allemaal dubbel. Ik weet dat mijn kansen zoveel meer zijn met IVF om zwanger te worden, maar ik wil het eigenlijk gewoon niet. Al die hormonen, de punctie, de spanningen, het limiet die er aan zit. Terwijl ik er ook zo enorm naar heb uitgekeken om te gaan starten want hierdoor kan ik waarschijnlijk wel zwanger worden. Chaos in mijn hoofd en hart dus!

Vannacht goed geslapen en stond gelukkig ook weer op zoals ik ben; optimistisch en met een 'we zien het verder wel hoe het gaat lopen'. Ik ga straks de reader van het ziekenhuis doorlezen. En op 27 oktober de afspraak voor een informatiebijeenkomst. Als het goed is kan ik daarna ook vrij snel starten met de medicatie.

Dus het is tijd om weer met goede moed vooruit te gaan kijken. Nu nog even zoeken naar een plekje in mijn hoofd om dat te kunnen doen!

Doorgaan met ups en downs

De afgelopen maanden niet geschreven op mijn blog. Aan de ene kant zoveel te schrijven, aan de andere kant is het ook veel van hetzelfde.
De afspraak met het ziekenhuis was om eerst 3 IUI pogingen te doen en als dit geen succes oplevert over te stappen op IVF. Ondertussen is dat bijna zover. Momenteel ben ik bezig met IUI 3. Een goede poging: 2 eitjes aan de 'goede' kant, een goede productie van de donor en goede moed om deze poging dan eindelijk 'de' poging te laten zijn. Maar eigenlijk sinds vanavond weer alle signalen gekregen die staan voor een menstruatie over een paar dagen. Het is zo lastig om hoop te houden als je je lichaam ondertussen zo goed kent. En hoop had ik echt bij deze poging. Voor het weekend begon een lage rugpijn die ik wel herken van de menstruatie. Alleen niet eentje die al begint 4 dagen na de IUI. Innesteling? En baarmoeder die hard aan het werk is? Ook gevoelige borsten en een zeurderige pijn in mijn onderbuik. Oh wat zou het fijn zijn als het toch gelukt is!
Maar nu dus weer die twijfel, die eeuwige twijfel. Zal het wel of zal het niet...

Mocht het niet gelukt zijn dan start ik op dag 1 met 'de pil' om mijn eigen cyclus stil te leggen. Eind oktober heb ik dan een voorlichtingsbijeenkomst vanuit het ziekenhuis voor het ivf-traject. Vrij snel daarna zal de eerste IVF poging een feit zijn. Zo dubbel als ik daarnaar uit kijk. Ik zou zo graag nu via deze weg zwanger worden, geen extra hormonen in mijn lijf, geen extra belasting voor mijn donor voor de zoveelste keer vanwege het vervullen van zijn taak, gewoon mijn droom zien uitkomen.
Maar ik weet ook dat IVF de kansen vergroot. Heel erg vergroot. Dus ik kijk ook uit naar de IVF.

Nu eerst maar 'ns afwachten wat de komende dagen brengen gaan.