Moedeloos

Vanavond de eerste tekenen van de ongesteldheid gehad. De verwachte ongesteldheid, want deze keer hebben we alleen voor het samenlevingsonderzoek geïnsemineerd. En dat was dus veel te vroeg, dat zagen ze ook duidelijk door alle dooie zaadjes. Maar toch, ergens diep van binnen blijft dat kleine sprankje hoop bestaan. Toch ergens daar binnen wakkert een vlammetje. Stel dat er toch ééntje geweest is die sterk genoeg was? Het eitje viel aan de rechterkant, tot op heden bekend als 'de goede kant'. Heel diep daar van binnen voel ik dat beetje hoop, ook een stukje wat zal kunnen zeggen 'zie je wel dat ik het kan'. Het voelt toch een beetje als falen, het niet zwanger kunnen raken. Ik weet dat ik het zo niet moet zien, maar gevoelsmatig zit het daar wel. Het lukt mijn lijf niet, het lukt mij niet.

Over 2 weken heb ik het intakegesprek in Enschede. Hopelijk kunnen ze me dan ook vertellen dat de kijkoperatie zelf al snel zal plaatsvinden. Iedere week wachten is een week verwijderd van mijn wens om mama te worden. Een wens die soms heel ver weg voelt, buiten mijn bereik. Vooral omdat ik er geen grip op heb, kan zo weinig doen. Ja ja, afvallen, dat weet ik nu wel. Daar ben ik mee bezig maar dat gaat nu eenmaal niet zo snel. En al die emoties die alle kanten op vliegen, ik weet het, het zijn excuses, maken het er ook niet makkelijker op.

De uitslag

Vandaag het gesprek gehad. De arts heeft aangegeven dat ik een inwendige kijkoperatie moet laten doen. Een 'gewone' kijkoperatie kan niet ivm mijn overgewicht (en bedankt doc). De inwendige operatie is een nieuwe techniek die nog maar weinig ziekenhuizen uitvoeren. Dus ik moet er voor naar Enschede. De arts heeft mijn dossier daar als het goed is vanmiddag naar toegestuurd. Ik krijg een uitnodiging voor een intake en daarna de opname. Hij kon niet zeggen op welk termijn dat zal plaatsvinden. Uit de baarmoederfoto kwam naar voren dat er echt geen uitvloeisel is van het contrastvloeistof en dat ze dat willen onderzoeken. Daarnaast kreeg ik het gevoel dat de arts ook niet zeker was van de eierstok aan de rechterkant. Ik heb een aantal jaar geleden een ontsteking aan mijn baarmoeder gehad en dat kan ook een eierstokontsteking zijn geweest of overgeslagen zijn op de eierstokken. Ze willen dus aan beide kanten kijken of er iets afwijkends te zien is.
Daarnaast werd er meermalen benadruk dat ik toch echt moet afvallen, dat is beter voor nu maar ook eventueel voor als ik over moet stappen op IVF. Jammer dat niemand er echt in geïnteresseerd is daar dat ik ook daadwerkelijk bezig ben met afvallen en dat het nou eenmaal niet zo snel gaat.

Mijn donor wil voor nu stoppen met insemineren. Naar zijn gevoel heeft het toch geen zin. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat het voor mij niet zo voelt en dat ik het erg moeilijk vind om zo maar een poging over te slaan. Hij heeft het heel erg druk met zijn zaak, is jarig dit weekend en de tweeling wordt natuurlijk bijna geboren. Hij had al eerder aangegeven dat dit weekend heel lastig zou worden, maar nu dus helemaal niet meer. Misschien dat hij de volgende poging wel weer wil maar nu dus niet. Deels begrijp ik hem, maar mijn emoties maken het lastig om zijn kant te zien. Zal me er bij neer moeten leggen, het is niet anders.

Geen fijne dag dus vandaag. Ben erg verdrietig van dit alles. Baal er zo enorm van dat het zo lang moet duren allemaal en dat ik er al die vervelende onderzoeken voor moet laten doen. En dan ook nog een poging die dus verloren gaat. Het is even heel veel van alles bij elkaar.

Samenlevingsonderzoek 2

Vandaag nogmaals het samenlevingsonderzoek gehad. Dus gisteravond weer een potje opgehaald bij de donor. Ik moest minimaal 2 uur en maximaal 12 uur  voor het onderzoek insemineren. Met dit onderzoek kijken ze naar de bewegelijkheid van de spermacellen in de baarmoeder. Vorige keer waren er geen spermacellen te zien, iets wat vreemd is volgens de arts. Dus vandaar vandaag de herkansing.

Nou helaas, ook vandaag geen bewegende, levende cellen te zien. De arts was een beetje afstandelijk en had duidelijk van te voren vermeld dat de vragen morgen in het gesprek met de professor aan bod kwamen. Zij zou alleen vertellen wat ze deed en zag, maar niet verder uitweiden. Dat deed ze dan ook niet! Kreeg weinig concrete informatie, of eigenlijk alleen wat ze zag en dat was het.

Nu weer thuis en de gedachten gaan weer flink in de rondte. Wat heeft dit te betekenen? Zal ik verkeerd insemineren? Is mijn baarmoederslijm zo defensief dat het gelijk alles dood? Maar ik weet niet goed of er wel dode cellen te zien waren, daarop gaf ze geen antwoord.