Donorzoektocht

Juni 2009, na vele maanden denken, informatie zoeken en praten met een hele goede vriendin, heb ik de stap gezet om alleenstaand moeder te gaan worden. Wat een gedachten en twijfels kan een mens hebben!

Ik ben begonnen met mij te orienteren rondom het donorschap. Hoe kom je aan een donor? Hoe weet je dat iemand betrouwbaar is? En wat wil ik eigenlijk van zo'n donor? Wil ik alleen, even plat gezegd, zijn zaad? Of wil ik meer, in de zin van een rol in het leven van mijn kindje?

Na een aantal weken de stap gezet om een oproep te zetten op een site waar zowel donoren zich 'aanbieden' als wel wensmoeders een oproepje kunnen plaatsen waarin ze aangeven een donor te zoeken. Een spannende stap vond ik het. Nu wordt het wel heel erg echt! Van te voren goed nagedacht over wat mijn verwachtingen zijn van de donor. Maar toch, omdat te moeten samenvatten in één oproepje… er zijn makkelijkere dingen om te doen!

Vol verwachting heb ik het berichtje geplaatst. Honderd keer per dag checkte ik mijn mail, wachtend op reacties. En reacties kreeg ik. Best wel veel, heel verschillende reacties, sommige spraken aan, andere waren ronduit schokkend. Waar let je op bij zo'n potentiële donor? Wat spreekt aan, wat stoot af? Wat wil ik vertellen aan deze wildvreemde die de intentie heeft om mij te helpen? En wat wil ik nog even voor mezelf houden.

Het is een vreemd gebeuren, zoeken naar een donor. Je hebt het over zaken die je normaal niet bespreekt met een wildvreemde. Je moet je openstellen tegen iemand die je helemaal nog niet kent. Voor hetzelfde geldt is het iemand die misbruik maakt van kwetsbare vrouwen, zoals ik me op dit moment voel. En helaas, er zijn inderdaad mannen die misbruik maken van dit medium. Triest maar waar.

Maar er zijn ook eerlijke en oprechte mannen, die vrouwen in mijn situatie willen helpen zonder er iets voor terug te willen. En vrij snel heb ik contact met een aantal van dit soort mannen. De zoektocht naar een geschikte donor is nu toch echt begonnen. Ahhhh spannend!!!