Hersenspinsels

Op vakantie heb je tijd om na te denken. Veel tijd om na te denken. Ik hou er van; beetje mijmeren, gevoelens aftasten bij mezelf, ervaren wat ik nu precies voel en ze delen met Femke. Of alleen met mezelf. Tot ik zeker weet wat ik voel. Of zeker denk te weten wat ik voel. En dan alsnog naar buiten te brengen want ik vind het heerlijk om te sparren over mijn ik-weet-het-zeker-gevoel. Die dan toch niet zo zeker blijkt te zijn. Hersenspinsels dus. 

Afgelopen maanden ben ik veel bezig geweest met de 'wat als' vraag. Wat als ik toch niet zwanger mag worden? Tja wat dan? Ik denk dat het ergens stopt dit proces. En wel op de dag dat ik besluit te stoppen. En ik denk dat dat na deze poging is. Ik ben het zat. Die onzekerheid, de twijfels, de teleurstellingen. Maar vooral het niet kunnen plannen, niet vooruit kunnen kijken. Altijd maar met die gedachte in je achterhoofd 'maar misschien ben ik dan wel zwanger'. 

Ik merkte aan mezelf dat ik er steeds beter over kon nadenken. Denken aan een toekomst zonder kindje. Wat aan het begin van het jaar nog zoveel pijn en verdriet opleverde, gaf nu een zeker gevoel van rust. Ook dan is het leven nog goed. Heb ik nog steeds lieve vrienden om me heen met wie ik leuke dingen kan doen, bij wie ik terecht kan als ik verdrietig ben, op wie ik kan vertrouwen met alles wat ik heb en ben. 

Ik kan op reis gaan als ik dat wil, nog maar weer een studie doen (ach ja waarom ook niet), vrijwilligers werk naast mijn baan, met vriendinnen op pad wiens kinderen steeds groter worden en dus steeds meer vrije tijd krijgen. Het biedt ook perspectieven zeg maar, een leven zonder kind. Het voelde goed om zo te denken en kleine plannetjes in mijn hoofd te maken voor de tijd na de ivf. 

Op een dag in de vakantie reden Femke en ik door het prachtige Franse landschap. Muziekje aan, hond op de achterbank, zon door de ramen, Femke achter het stuur. Ik tuurde naar buiten, doezelend in het zonnetje en dacht na. En ineens overviel me een soort van paniek aan de gedachte dat ik bij de komende poging wel eens zwanger zou kunnen raken. Paniek. Eerst paniek over deze zwangerschapsgedachte en toen paniek over de paniek. Want waarom zou ik aan de gedachten van zwanger zijn, in paniek raken? Dat wil ik toch al jaren? Toch? En ineens weet ik even niet meer of ik dat nog wel wil, zwanger raken. Een kindje krijgen, mama worden. Het is toch wel zwaar in je eentje een kind opvoeden. En duur. Al die nachten wakker. De verantwoordelijkheid. Kan ik het eigenlijk wel? Hoe heb ik dit ooit kunnen bedenken? 

Ik gooi m'n paniek op het dashboard en Femke kijkt me vragend aan. We hebben het er maar niet over en de paniek zijpelt weer weg. Hersenspinsels. 

Afgelopen zaterdag hebben we afscheid genomen van mijn neef. Dappere, sterke, optimistische neef. Al 26 jaar had hij MS en iedere keer herpakte hij zichzelf weer. Dacht in mogelijkheden en kansen. Ook al kon hij op een gegeven moment steeds minder. Samen met mijn nicht was het een twee-eenheid. Echte liefde. Puur, vol respect, mooi. De herdenkingsdienst was in een klein kerkje in een prachtig dorp ergens ver weg van 020. Met mijn tantes en moeder in mijn Panda gepropt kwamen we aan bij het kerkje. Ik zet mijn tante af bij het toiletgebouw en zet de Panda op de parkeerplaats. Ik stap uit en zie 2 ooievaars staan in het weilandje naast de kerk. En ineens is daar nieuw leven zo vlak bij de dood. Zou het een teken zijn? 

De dienst van mijn neef is zo mooi, zo puur. Vol liefde praten mijn nicht en haar dochters over hem. Vol trots, herinneringen ophalend met een lach en een traan. 

En ineens weet ik weer dat ik mama wil worden. Voel ik weer wat ik al die tijd heb gevoeld. Dat ik zo'n thuis ook aan mijn kindje wil geven. Kan geven. Een thuis vol warmte, plezier, ruimte voor gekkigheid, de zoete inval en vooral veel liefde. 

De ooievaars zijn mijn teken. Bij de eerste keer zwanger heb ik ook een ooievaar gezien. Ik geloof er in. Ineens kan ik het weer. Ik voel het weer.
Dag hersenspinsels. 

Een maandje

Het is alweer bijna 2 maanden geleden dat poging 3 werd afgebroken. Twee maanden waarin ik toe werkte naar mijn vakantie en toen die eindelijk daar was, er enorm van heb genoten. 

Twee weken lang zijn Femke en ik er met het caravannetje op uit getrokken. En dit jaar was haar hondje Nora ook mee. Wat een heerlijke ontspannen tijd! We zijn direct door naar Frankrijk gereden met een eerste tussenstop op de camping waar de ouders van Femke ook stonden. Dat doen we ieder jaar, een paar dagen met hen kamperen. Na 21 jaar vriendschap voelen haar ouders als een stukje familie. Ik voel me altijd welkom bij hen en we hebben gezellige dagen samen gehad.
Dit jaar geen geplan rondom pogingen van haar of mij. Geen 'we blijven maar in de buurt want m'n eisprong komt er aan', geen 'we blijven in Nederland want ik heb nog een punctie'. Niets van dat al. Gewoon lekker twee weken op vakantie!
Na een paar dagen zijn we doorgereden naar midden Frankrijk. Een heerlijk rustige camping in een prachtige omgeving. Als twee jonge meiden (hihi) haalden we de leeftijd flink naar beneden op deze grijze duiven camping! Maar het was er rustig, schoon, kregen iedere dag ons croissantje en stokbrood aangeleverd en de prijs was prima. Wat willen we nog meer!

We hebben uitstapjes gemaakt naar idyllische dorpjes, leuke marktjes en brocantes bezocht of gewoon lekker liggen lezen op de camping. Wijntjes gedronken, heerlijk gegeten en vooral veel gelachen.

Zucht. Ik zou er voor tekenen om nog een weekje te mogen gaan!

In de laatste week van de vakantie begonnen met Decapeptyl. Nergens last van, al vraag ik me nu wel af of die zweetaanvallen die ik aan de warmte wijdde, wel allemaal door de warmte kwamen. Ondertussen zweet ik namelijk 's nachts m'n bed uit en staat het zweet me regelmatig plotseling op het voorhoofd. Opvliegers. Heerlijke bijwerking. De hoofdpijn lijkt ondertussen verminderd naar af en toe een paar uurtjes scheel kijken. Dat scheelt een hoop!

Sinds zondag is er de Menopur bijgekomen. Gewoon 450 IE per dag, zoals de vorige pogingen. In het ziekenhuis zijn ze overgestapt op de helft van de dosering, 225 IE per dag als maximale dosering. Uit literatuuronderzoek is gebleken dat dit net zo effectief is als 450 IE per dag. 

De vorige keer heeft de arts mij in een gesprek de keuze gegeven; doorgaan zoals ik het voorgaande keren heb gedaan of overstappen op 225 IE per dag. Toen raakte ik al in paniek bij het idee om iets te veranderen aan het proces, dus ik mocht doorgaan zoals ik was begonnen. Nu leek het me best wel lekker, iets minder hormonen. Maar na een gesprek met de arts na de uitgangsecho van zondag, toch besloten om de 450 IE te blijven spuiten. Het is de arts die ik ook heb gesproken na de mislukte 2e ivf. Waarmee ik een goed, duidelijk en rustig gesprek had terwijl ik alleen maar kon huilen na die poging. Zij geeft aan een voorstander te zijn van zo min mogelijk medicatie als bewezen is dat dit net zo effectief is. Maar ze geeft ook aan dat dit mijn laatste kans is. Dat het hierna waarschijnlijk voorbij is, ook gezien de afgebroken poging waarbij maar 3 follikels te zien waren. En het zou vervelend zijn als ik mij altijd zal blijven afvragen of ik meer follikels gehad zou hebben als ik 450 IE zou hebben gespoten. 

Het is confronterend wat ze zegt; mijn leeftijd gaat nu echt meetellen, het aantal follikels zal bij de komende poging niet veel meer dan 3 zijn verwacht ze. Dit zal DE poging moeten worden, heel veel kansen daarna zijn er niet meer. Slik. Maar ik vind het prettig dat ze met mij meedenkt, dat zij mij als persoon ziet achter de patient die daar 'even' voor een echo komt. Ze kent mijn verhaal, kent mij als persoon ondertussen en schat mij goed in. 

De laatste poging is begonnen. Iedere avond gaan er weer 2 spuiten in mijn buik. Morgen ga ik weer beginnen met werken. Einde van een heerlijke vakantie die wat gehaast en gejaagd eindigt. Ik voel me kriebelig en wiebelig door de hormonen. De tranen zitten hoog omdat ik stress ervaar voor de laatste loodjes van de studie. Nog een maandje en dan ben ik klaar met de studie en weet ik zeer waarschijnlijk hoe dit proces is (af)gelopen. Dat zijn zo'n vier en een halve spannende weken. Die vast voorbij vliegen, zoveel als ik nog moet doen voor de opleiding. Een maandje. Het moet te doen zijn. Ik heb nu al zoveel meegemaakt, dit maandje kan er ook nog wel bij.