Einde ivf 1

Na heel wat maanden wachten, hormonen spuiten en slikken, heel dichtbij die zo gewenste zwangerschap zijn, spanningen en ontspanning, heb ik nu het idee dat ivf 1 echt ten einde is. In principe heb ik woensdag nog een bloedtest in het ziekenhuis om te kijken of het hcg voldoende gestegen is, maar sinds ik zaterdag begonnen ben met vloeien is de hoop weg. Het einde van ivf 1 is nu echt daar. 

Ivf 1, maanden geleden mee gestart en nu dan echt voorbij. Allereerst werd het uitgesteld door te weinig follikels. Wat een teleurstelling was dat zeg. Maar gelukkig bracht Menopur licht in het traject, wel zes follikels waren er aan te prikken. Zes eicellen. Vier mooie bevruchtingen waarvan er uiteindelijk in totaal drie zijn teruggeplaatst.

Wat was ik dichtbij na de eerste terugplaatsing van twee embryo's. Het waren spannende weken en het verdriet was groot toen ik uiteindelijk de miskraam kreeg. En ook nu weer, wel een innesteling maar daar blijft het bij. Een puntje wat ik graag wil bespreken met de arts in het evaluatiegesprek. Wat kunnen we daar aan doen? Kan er wat aan gedaan worden? En moet ik me zorgen maken na twee keer dit meegemaakt te hebben? Ik zal het allemaal gaan vragen. Maar het blijft me ook hoop geven. Ik kan dus wel zwanger worden. Nu mijn lichaam alleen nog even leren het vast te houden.

Met het einde van ivf 1, komt ivf 2 direct in zicht. Pff wat zie ik daar weer tegenop. Het spuiten van de hormonen vind ik heel vervelend maar overkomelijk. Waar ik tegenop zie is die spanning die iedere stap met zich mee brengt. De eerste follikelmeting; groeit er wel wat? De metingen daarna; groeien ze wel goed genoeg? Niet te snel? Niet te langzaam? Vervolgens de punctie; hoeveel eitjes zitten er verstopt in de follikels? En worden ze wel bevrucht? En dan de terugplaatsing; komt het wel zo ver? Of hebben de embryo's zich niet doorgedeeld? En dan tot slot die ellenlange wachtweken. 

Man man man, als ik het zo opschrijf krijg ik bijna respect voor mezelf dat ik het vol hou ;)!! Niets bijna, ik heb echt diep respect voor al diegene die zo lang wachten op hun grote wens om moeder of vader te worden, er zoveel voor over hebben en vele male diep moeten buigen voor/door de teleurstellingen.

Ondanks alle teleurstellingen steeds weer de kracht vinden om toch door te gaan. Zonder het hebben van de zekerheid dat het ooit gaat lukken.

En dan denk ik aan al die meiden die ik via het internet heb leren kennen die deze droom hebben moet loslaten of daar nog heel hard mee aan het worstelen zijn. Wat zwaar, oneerlijk en verdrietig. Ook voor hen diep respect dat ze steeds maar weer mee kunnen leven met iemand die nog wel in het traject zit. Heel knap. 

Hun proces is ook confronterend. Zal het bij mij ook zover komen? Komt er een dag dat ik mijn wens moet los gaan laten? Dat ik moet concluderen dat het moederschap niet de weg is die ik zal bewandelen in dit leven? Af en toe denk ik hier over na. Niet te vaak, want ik blijf hoop houden. Maar het is ook goed om af en toe stil te staan bij het 'wat als' verhaal. 

Ik ga nog niet opgeven, ik heb hoop en ga ook straks weer met opgeheven hoofd ivf 2 tegemoet. Juist door stil te staan bij wat er allemaal is gebeurt, wat er komen gaat en waar ik rekening mee moet houden, vind ik weer de kracht om door te gaan.

Een beetje zwanger

Woensdag 7 november is er een mooie 10-cellige embryo teruggeplaatst. Hij had het invries- en ontdooiproces goed overleeft. Sterk ding hoor, zo'n embryo!

Vol verwachting ging ik de twee wachtweken in. Genoeg afleiding maar ook genoeg rust ingepland om deze 14 dagen door te komen. Ik voelde me goed en had niet echt het gevoel dat er wat gebeurde.
Afgelopen vrijdag begon het ineens te kriebelen. Hmm zou het dan toch gelukt zijn?
Zondagochtend hield ik het niet meer. En hoe bijzonder was het om een licht positieve test in handen te hebben. Maar hij was wel heel licht positief. En het duurde wel lang voordat het streepje verscheen. Zou het buiten 'de tijd' vallen dat je het mag aflezen? Misschien was het toch niet positief. Ik besloot om tegen iedereen mijn mond te houden en 48 uur te wachten. Wat vond ik het moeilijk. Slecht slapen en toch al niet lekker voelen was het resultaat. Dus dinsdagochtend ontzettend beroerd wakker, maar toch een test gedaan. Deze was minder positief dan zondag maar nog steeds een licht streepje. Wat moet ik daar nu weer mee?

Vanmorgen vroeg mocht ik bloed laten prikken en dan vanaf 14 uur zou ik gebeld worden. Vanmorgen toch ook maar weer een test gedaan, je kan nooit teveel testen zullen we maar denken ;). En die was toch weer positiever dan gister maar nog steeds niet lekker knallend aanwezig. En op dag 15 na de terugplaatsing zou je dat toch wel verwachten.
Om 15.02 u het telefoontje van het ziekenhuis.
"Spreek ik met Merel?"
"Ja, daar spreekt u mee."
"Mw. ik heb een rare boodschap voor u. U bent een beetje zwanger. Ik weet dat het eigenlijk niet kan wat ik zeg, maar er zit hcg in uw bloed, waardoor we zeggen dat u zwanger bent, maar het hcg is wel heel erg laag". Zucht, daar gaan we weer. Het hcg is boven de 10, dus spreken ze van een zwangerschap. Maar ver beneden de 100 die ze rekenen voor een vitale zwangerschap. Hier was ik zo bang voor. Weer die onzekerheid, niet weten of ik blij kan zijn. Niet weten of het gelukt is. Ik weet dat als je een positieve test hebt en er uitgegaan wordt van een vitale zwangerschap, je tot het eind onzeker kan blijven. Maar dit onzekere proces al direct vanaf het allereerste moment weer mee moeten maken, ik weet niet waar ik de kracht nu weer vandaan moet halen.

Ik had deels verwacht dat ze zouden zeggen dat ik moest stoppen met alle medicatie en dan zou de natuur zijn gang kunnen gaan. Maar nee, ondanks dat de kans misschien nihil is, wordt hij wel genomen. Dus wel gewoon doorgaan met de Utrogestan en de Progynova en volgende week vrijdag weer controle. Het kan zijn dat de miskraam vanzelf opgang komt de komende dagen. Heel eerlijk, als het dan toch niet goed is, laat dit dan maar zo snel mogelijk gebeuren. Dan is het duidelijk en kan ik verder. Maar ja, wie weet is het gewoon een heel sloom ding, net als z'n moeder, en heeft het tijd nodig. Ik zal het zien de komende tijd.
Ondanks dat ik er weinig vertrouwen in heb, is er toch weer dat kleine sprankje hoop. Als 'zij' er mee door willen gaan, dan ik natuurlijk ook. Want ja, stel je toch eens voor...

Overdenking

Vandaag schiet ineens door m'n hoofd dat het een jaar geleden is dat J besloot te stoppen als mijn donor. Een jaar geleden alweer. Wat is er veel gebeurt in dat jaar. En toch ook weer niet. Want een jaar na dato ben ik nog steeds niet zwanger, heb ik nog steeds geen klein frutseltje in m'n armen kunnen vasthouden.

Vorig jaar rond deze datum stond mijn hele wereld op z'n kop na dat ene telefoontje. Ik zag mijn kinderwens in rook op gaan. Zonder donor geen kind. Wat voelde ik mij verdrietig, boos en vooral machteloos. Machteloos dat iemand zomaar mijn droom kon afpakken.

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen met wie ik kan lachen en huilen, kan praten en kan stil zijn. Met wie ik mijn gedachten, twijfels en hersenspinsels kan delen. Door met hen te praten, door zelf de dingen te overdenken en te reflecteren, door te sparren en mijn gedachten, verdriet en teleurstellingen op een rij te krijgen, door al deze facetten kon ik verder en ben ik verder gegaan.

Nooit had ik gedacht dat ik een onbekende donor zou kiezen om mijn kinderwens te vervullen. Maar toen bleek dat het vinden van een nieuwe donor op niets uit liep, was dat toch een stap die ik kon en wilde maken. En ik sta er nog steeds achter, hoe moeilijk ik het soms ook vind. Ik gun mijn kindje zo graag anders. Nog steeds.

Er is het afgelopen jaar veel gebeurt en toch ook weer niet. Heel cru gezegd heb ik maar twee mogelijkheden gehad om zwanger te raken. Twee mogelijkheden in een heel jaar. Dat is toch verdomd weinig als je wens zo groot is en de weg er naar toe al zo lang.

In het proces rondom de miskraam heb ik even gedacht niet meer verder te kunnen in dit traject. Ik vond het te zwaar, te verdrietig, te confronterend. Zoveel tegenslagen, zoveel verdriet. Ik voelde me eenzaam, eenzaam omdat ik het allemaal alleen moest doormaken. Alleen, ondanks al die lieve mensen om mij heen. Want dat voelde  ik me, alleen, de avonden dat ik in m'n bed lag, toen ik urenlang met krampen rondliep en de volgende dag bijna niet meer rechtop kon staan van de rugpijn, toen de bloeding uiteindelijk doorbrak.

Maar ook daar heb ik mijn weg in weten te vinden. Al die weken dat de onzekerheid duurde, toen ik niet meer wist wat te voelen, te denken, te hopen. Het krijgt langzaamaan een plekje in mijn hoofd en in mijn hart. Een fijn gesprek met de counselor heeft daar nog weer even het laatste zetje in gegeven. Nog even weer wat dingen op z'n plek laten vallen, pijnpunten helder gemaakt, woorden gegeven aan mijn boosheid en verdriet.

Een jaar verder en ik voel me sterk, optimistisch en vol vertrouwen. Mijn lichaam heeft laten zien dat ik wel zwanger kan worden. Ik heb er alleen 'een beetje' hulp bij nodig. Dus kom maar op met die cryo woensdag. Ik ben er klaar voor.