Het is bijna een jaar geleden dat ik aan de laatste icis begon. En dus bijna een jaar geleden dat ik de laatste negatieve test in handen heb gehad. Een jaar waarin zoveel gebeurd is. Het jaar waarin ik heb moeten leren omgaan met een intens verdriet. Het verdriet van afscheid nemen van het liefste wat ik zou willen; mama worden. Maar waarin ik ook weer van het leven ben gaan genieten, de liefde ben gaan ontdekken en heb gevonden.
De rouw en de liefde, soms een hele ingewikkelde combinatie. In juli kwam P m'n leven ingechat. Op 1 augustus hebben we elkaar voor het eerst ontmoet en sinds ik half augustus terug kwam van vakantie, zijn we niet meer van elkaars zijde afgeweken. Een leuke, lieve en zorgzame vent, co-ouder van 2 kids. Grote, brede schouders waar ik heerlijk tegen aan kan kruipen. En lange, sterke armen die mij troosten bij m'n verdriet die nog steeds zo aanwezig is.
Eind augustus werd hij getroffen door een herseninfarct. Halfzijdige verlamming, gevoelsstoornis, verstoorde spraak. Voor hij het weet ligt hij op de Stroke-unit en wordt hij getromboliseerd. Hij herstelt goed. Spraak herstelt direct en het gevoel in zijn arm en been komt in de weken daarna weer terug. Nu blijft alleen nog een verstoorde fijne motoriek en de verlammende en alles overheersende vermoeidheid over. En onze liefde. Want die is er ondanks de heftige start. We zijn samen en gaan samen de strijd aan om zijn herstel zo goed mogelijk te laten verlopen. En tussendoor is daar mijn verdriet. Het verdriet waar hij zo respectvol mee omgaat. Waarvoor hij steeds weer opnieuw open staat, zijn armen om me heen slaat en mijn tranen wegkust. Die hij niet wegwuift, probeert goed te maken met loze opmerkingen. Verdriet dat hij vol troost er gewoon laat zijn. Hij hoopt dat zijn kindjes mij een beetje het gevoel kunnen geven ook deel uit te maken van een eigen gezin. Samen kijken we uit naar Sinterklaas en Kerst en bedenken hoe we het willen vieren. Zijn kinderen die ik in korte tijd goed heb leren kennen omdat de situatie rondom het cva daar om vroeg.
Velen van mijn lezers volg ik al jaren op twitter. Heb intensief met hen meegeleefd en hun medeleven gevoeld. Op dit moment is mijn hoofd en leven te vol daarvoor. Vol van alles wat er op mijn pad is gekomen de laatste maanden. Was ik eerst aan het overleven in een icsi-traject, toen in de rouw om mijn onvervulde kinderwens, nu probeer ik mij staande te houden in een revalidatietraject en het draaiende houden van het gezin van mijn lieve vriendje. En het opbouwen van een relatie die een knallende start heeft gehad. Een tijd waarin we elkaar door en door hebben leren kennen. Een periode waarin ruimte is geweest voor veel lach en ook veel tranen, zowel bij hem als bij mij. Waarin we elkaars familie en vrienden hebben leren kennen, sommige iets sneller dan we vooraf hadden bedacht!
De rouw en de liefde. Een mooie en bijzondere combinatie. Ik voel me gelukkig met mijn lief. Praat veel over mijn niet vervulde wens, het verdriet dat dat op roept en het nog altijd aanwezige ongeloof dat ik nooit moeder zal worden. Ik blijf het onbegrijpelijk vinden. Voel me soms lam geslagen door alle tegenslagen de afgelopen jaren. Wanneer houdt het op? Ik ben moe en toe aan vakantie.
En ik geniet van alles wat ik wel heb. Kijk naar voren, een toekomst samen met mijn lief en zijn 2 kinderen. Samen een fijn thuis maken voor als zijn kinderen bij hem zijn. Samen. Wat klinkt dat fijn. Dat maakt de rouw een stukje minder rouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten