De poging die geen poging wordt

Na alle twijfels die ik voor de eerste spuit Decapeptyl had, begon ik weer een beetje hoop te krijgen over alles in dit proces. Toch merkte ik een bepaalde teruggetrokkenheid qua gevoelens. Voelde me redelijk stabiel maar merkte dat ik wat vlakke gevoelens had. Geen enorme spanning rondom de poging, geen zenuwen, geen enorme hoop, geen blijdschap. Gewoon, een beetje als normaal. 

Ik had (en heb) het druk met werken en de studie. Nog een paar maanden en dan is de opleiding afgerond. En dat betekent verslagen schrijven, heel veel verslagen schrijven. En ik ben iemand die pas kan schrijven als er druk op zit. En ineens was er de druk van een tussenevaluatie en moest ik als een malle een paar reflectieverslagen en een tussenevaluatie op papier krijgen. 

De drive om een heleboel bewijzen te verzamelen om straks mijn verpleegkundige proeven af te kunnen ronden, kwam uit een stukje 'wat als'. Stel dat deze poging op niets uitdraait, stel ik heb helemaal geen bevruchtingen deze keer of erg weinig, stel dat het boek echt dicht is over een paar weken? Hoe groot is de klap die dan komt? Kan ik die opvangen? Wat als ik dan  in zo'n diep dal raak, dat ik even niets meer kan doen aan de opleiding? Dan heb ik dit alvast laten zien en op papier staan. Dan ben ik alvast een beetje voorbereid en gunnen ze me misschien wel het voordeel van de twijfel. Of het werkelijk zo werkt weet ik niet, maar het voelde goed om gewoon even heel hard met iets anders bezig te zijn dan met de icsi. 

Mijn lichaam reageerde deze keer heel anders op de hormonen dan voorgaande pogingen. Toen was er onrust door de Menopur. Diep gewortelde onrust die zorgde voor slapeloze nachten, weinig rust in mijn lijf en veel gedraai als ik thuis was. En nu, nu was ik moe. Alleen maar erg moe en kon heel veel slapen. Ik moet zeggen, niet heel erg handig als je hard aan je studie wil werken en ook veel moet werken, maar toch wat beter te handelen dan die vreselijke onrust waardoor ik steeds meer uitgeput raakte maar niet tot rust kon komen. 

En toen werd ik ziek. Vorige week zaterdag moest ik nog werken en heb mezelf met paracetamol door de dag heen gesleept. Die nacht kon ik niet slapen van de enorme hoofdpijn, keelpijn, benauwdheid en koorts. Wat voelde ik me beroerd zeg. De eerste follikelmeting stond al vroeg gepland en met lood in mijn schoenen ging ik richting ziekenhuis. Wat doet koorts met de kwaliteit van de eitjes? Stel nu dat de eitjes weer van slechte kwaliteit zijn, komt dat dan door dat ik ziek was of omdat het nu eenmaal zo ver is in mijn lichaam? 

De arts ziet gelijk dat ik helemaal niet fit ben. Ze stelt voor om eerst te kijken hoe ver het staat me de follikels. Kunnen altijd nog de komende dagen aankijken en op het moment dat de punctie in zicht komt, alsnog besluiten wat te doen. 

Maar dat moment was helaas al daar. Twee enorme follikels van 2,5 cm prijkten op het echobeeld. De arts gaf verbaasd aan dat ze deze nog niet zo groot had verwacht na 9 dagen stimuleren. Eigenlijk zou de punctie nu al moeten maar dat kan niet vanwege de Pregnyl die toch echt een tijd van te voren ingespoten moet worden. Naast deze 2 joekels wordt er nog 1 kleinere follikel gevonden. Wat een tegenvaller, 3 follikels maar. Zo'n 'slechte' opbrengst heb ik de allereerste keer gehad onder Puregon en heb de poging toen ook afgebroken om over te gaan op Menopur in hogere dosering. Wat een tegenvaller. Ik ken heus de opmerkingen 'er hoeft maar 1 goede tussen te zitten' en 'het gaat om de kwaliteit niet om de hoeveelheid', maar daar heb ik op dat moment niets aan. Het valt gewoon tegen als er maar weinig follikels groeien. Je weet dat het na het oogsten een afvalrace is en met 3 follikels valt er niet zo heel veel af te vallen.

Wat nu? Ik vraag de arts om advies; wat kan ik het beste doen. Ook vraag ik wat koorts doet met de kwaliteit van de eitjes. Ze geeft aan dat ze dat nog niet precies weten. Ze wil graag even overleggen met een andere arts omdat ze me een goed en eerlijk advies wil geven. Voor mezelf had ik eigenlijk de keus al gemaakt; dit gaat 'm niet worden. Het is mijn laatste kans en die moet optimaal zijn. Ik voelde me zo enorm beroerd, moest er ook niet aan denken om nu een punctie te ondergaan. Wilde eigenlijk alleen maar naar bed en heel lang onder de dekens verdwijnen. Ik voelde me ook zo boos; kan het nou nooit eens gewoon verlopen die pogingen van mij? Deze wending had ik nog niet meegemaakt inderdaad, logisch dat dat nog even op mijn pad kwam. 

De arts adviseert om de poging af te breken. Ook zij geeft aan dat de situatie niet optimaal is en dat ze me dat wel toewensen bij een laatste poging. Ik huil, ben boos. Maar weet dat dit het beste is in deze situatie. 

Ik ga naar huis en duik mijn bed in. Weer een paar weken hormonen gespoten voor niets. Mezelf helemaal opgeladen voor een poging waar ik al zo enorm tegenop zag. En allemaal voor niets.
Wat is het toch een rot traject!

Nu zijn we een ruime week verder en gaat het leven z'n gangetje. Ik wacht op mijn menstruatie, merk dat er nog een boel hormonen de weg naar buiten proberen te vinden en leef het leven. Heb een positieve tussenevaluatie gehad met complimenten hoe ik mezelf staande hou in de woelige tijden in mijn prive leven. Dat sterkt me om weer door te gaan, de draad weer op te pakken. 

Nog ruim 3 weken werken en dan heb ik 3,5 week vakantie. Wat heerlijk! Ik kijk er naar uit. Alleen maar genieten en fijne dingen doen. Samen met lieve Femke er op uit, met het kleine caravannetje naar Frankrijk en daar genieten van wat komen gaat. En opladen voor de laatste poging. Ergens in augustus. Ondanks dat ik mezelf regelmatig afvraag of ik het nog wel wil gaan doen, denk ik dat die poging er wel gaat komen. Nu nog niet, straks weer. Als ik opgeladen met positieve gevoelens terug ben van vakantie. 

Nu is het tijd om te genieten.

Twijfels

Ineens waren daar twijfels. Twijfels of ik nog wel door wil gaan met de laatste icsi. En twijfels veroorzaken onrust. Dus daar was ook ineens onrust in mijn lijf en hoofd. 

Waar kwamen deze twijfels vandaan? Ik wil toch graag zwanger worden? En dan weet ik dus dat ik door moet gaan. Maar wat stond er ineens een grote berg voor deze poging. Een hele hoge berg waar ik met ontzag naar keek. En met angst. Want ik weet dat deze berg ook heel veel obstakels heeft. En dat als je één obstakel hebt gehad, er nog een aantal volgen. En dan dat er teleurstellingen liggen. En daar komen de twijfels vandaan. 

Wil ik dit nog wel een keer meemaken? Ben ik sterk genoeg om eventuele teleurstellingen te kunnen dragen?

Ik ben een positief mens, haal kracht uit moeilijke situaties en voel dat ik de afgelopen jaren enorm veel heb geleerd. Ik ben persoonlijk gegroeid en ik kijk meestal met vertrouwen naar de toekomst. Maar ik ben ook realistisch. De kans dat ik ooit biologisch moeder ga worden, word steeds kleiner. Ik ga niet meer  onbevangen de poging in, zoals bij de eerste ivf. Toen zag ik voornamelijk kansen. Eindelijk de kans om zwanger te worden. Nu zie ik nog steeds een kans. Zeker, er is een kans om zwanger te worden en mijn droom eindelijk uit te zien komen. Maar ik zie ook het einde van een proces komen. En dat roept emoties op. Niet meer zulke heftige emoties als de eerste periode na de 2e ivf. Toen was ik voornamelijk in paniek. 

Nu voel ik een raar soort rust. Is het berusting? Ik geloof het niet. De droom van een groot gezin heb ik een paar jaar geleden al achter me gelaten. Niet heel realistisch als je alleen bent om dan nog te dromen over een gezin met vier kinderen. Maar toch blijft dat een beeld wat ik voor me zie. Paar kindjes aan tafel, vriendjes en vriendinnetjes die aanschuiven, een hoop gezelligheid en plezier. Zal dat beeld ooit uitkomen? Want nog steeds droom ik van een eigen gezinnetje stichten. Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een klein hummeltje aan mijn eettafel zit waar ik al mijn liefde en aandacht aan zal geven. Waarmee ik mijn eigen tradities maak en met wie ik een leventje opbouw.

Met de counselor bespreek ik mijn twijfels. In de tijd tussen de eerste verwarrende twijfels en de daadwerkelijke afspraak, heb ik met vriendinnen gesproken over mijn gevoelens. En ik merkte dat dat al een heel stuk rust gaf. De meeste reageren verbaasd over mijn gevoelens. "Niet stoppen hoor, dan krijg je spijt". Ik weet niet of dat zo is. Het proces vraagt heel veel van je. Iemand die dit niet heeft meegemaakt, kan niet begrijpen hoe zwaar, emotioneel en belastend dit alles is. Ergens is het een keer genoeg, is de emmer vol. Maar het stoppen is inmiddels van de baan. Ik ben weer rustig en ga de berg beklimmen. De eerste prikken zijn gezet, de pil is gestopt en de week dat de uitgangsecho gepland staat, staat voor de deur. En ik zie het allemaal wel. Ik laat het maar een beetje gebeuren en over me heen komen. Wat komt dat komt en wat niet komt, dat komt dan helaas niet. Ik heb daar niet zo heel veel invloed meer op. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om mama te worden. En als dat de weg is die ik zal mogen bewandelen, dan zullen we dat over een week of 6 weten. En is het die weg niet, dan zal ik daar op dat moment mee moeten gaan dealen. Hoe, ik weet het niet. Dat is dan. Nu is nu. En nu is er een kans en een berg. En die ga ik gewoon beiden maar nemen. Waar het heen ook leidt.