Kracht met tranen

Soms is er een nummer waarin je jezelf of je situatie herkent. Ik heb dat met het nummer Oceaan van Racoon. De melodie is prachtig, het spreekt me aan, geeft woorden aan mijn gevoel en komt binnen. De tekst is treffend. 

Vooral de zinnen 

Het leven jaagt geen angst meer aan
ik heb al zo ver moeten kruipen
Het laatste stuk zal ook wel gaan,
tot ik ga staan

spreken me aan en voelen alsof ze voor mij geschreven zijn. Ook deze laatste poging ga ik aan kunnen. Ik ga in mijn kracht staan, met al mijn hoop en positiviteit en ik ga er voor. En mocht het niet gaan lukken, dan duik ik onder in de oceaan, laat ik toe wat ik toe moet laten en zal ook dan weer gaan staan. Misschien met de nodige hulp, misschien ook niet. Misschien kan ik alles dan afsluiten en weer verder leven. Want soms voelt het alsof ik stil sta, dat alles draait om de ivf/icsi. Terwijl dit niet echt zo is; ik leef mijn leven, denk vooruit, geniet van de dingen die op mijn pad komen, volg een opleiding en ontwikkel mezelf. Maar toch draaien mijn gedachten over de toekomst nog steeds rondom de wens van een kindje. Het zo graag willen vervullen van deze wens.
Maar de gedachten gaan ook steeds meer over het loslaten van mijn wens. Het doorgaan met mijn leven zonder een kindje van mezelf. Het afsluiten van een periode die zo intensief, soms ontzettend moeilijk en verdrietig, maar ook zo leerzaam is. Waarin ik zoveel over mezelf heb geleerd. Een periode die me heeft gesterkt ondanks alle teleurstellingen en verdrietige momenten. Een periode waarin ik tweemaal een vruchtje heb mogen dragen, hoe kort ook, zo bijzonder. Een klein mensje in wording. Zo gewenst maar niet levensvatbaar. Zo dankbaar dat me dat is gegeven.

De afsluiting is er sowieso. Of ik word zwanger of ik word het niet, maar hierna is het afgelopen, klaar, einde van een periode. Hoe moeilijk ook als het niet zal lukken, het is goed om dingen af te sluiten. Ik ben er aan toe om weer volledig in mijn kracht te staan. Op te gaan staan. De toekomst te gaan bekijken vanuit de dingen die ik wel heb en niet meer vanuit dat wat ik niet heb.

Liefde om je hart te luchten , een oceaan alleen van mij
Een oceaan om te verzuipen ,een dag of wat een held te zijn
Laat die ander nu maar kruipen, een oceaan vol tranen is van mij
alleen van mij

Ben d'r weer!

Vorige week werd ik wakker en ineens had ik het gevoel mezelf weer te zijn. Rare gewaarwording. Want er is eigenlijk niet echt iets gebeurt of veranderd. Ineens merkte ik dat ik niet meer zo enorm verdrietig ben, dat ik weer kon lachen om de dingen om me heen, dat ik kon vertellen over ivf 2 zonder meteen in tranen uit te barsten. Ik zat wat foto's te bekijken op m'n facebook-pagina en ineens overviel me weer dat blije gevoel. Blij word ik van al die lieve mensen om me, mijn familie en vrienden. De leuke dingen die ik doe, de uitstapjes, de gezellige middagen en avonden met dierbaren maar ook minder bekenden. En ook de lieve reacties die ik van mensen krijg als ik over mijn proces vertel. 

Wel was ik nog zo enorm moe. Starten op een nieuwe afdeling is vermoeiend. Als het dan je 10e afdeling in 5,5 jaar tijd is, dan is het nog vermoeiender. En als je dan al geen energie hebt, voelt het als een enorme opgave. Tenminste, zo voelde het bij mij. Als een berg waar ik tegenop moest rennen terwijl ik eigenlijk gewoon even wilde gaan zitten en niets doen. Alleen maar zitten en denken en voelen en huilen.
Een nieuwe afdeling betekent ook weer een nieuwe teamleidster. En dus wederom iemand die ik in vertrouwen moet (en wil) nemen omdat het ivf-traject nu eenmaal veel vraagt aan flexibiliteit. Niet alleen van mij maar ook van mijn werkgever en collega's. En wederom een lieve, begripvolle en respectvolle reactie. Hulp wordt aangeboden, er wordt direct meegedacht hoe dit te kunnen regelen. Fijn is dat. 

Nu is het ook weer de tijd om collega's op het werk in te lichten. Dat ik af en toe vraag om op heel kort termijn te ruilen van dienst. Zonder uitleg is het lastig ruilen, je vraagt van de ander een flexibiliteit die moeilijk is als ze niet weten waar het om gaat. Dus komende tijd mezelf maar weer openstellen voor dit soort gesprekken. 

Want de laatste icsi komt er aan. Ondanks dat ik bij de laatste menstruatie nog geen behoefte had om met de pil te beginnen, heb ik wel het ziekenhuis gebeld om aan te geven dat ik wil gaan starten. Zonder pil. Dat kan, het schema ligt klaar en ik ben ingepland om op 9 mei te beginnen met Decapeptyl.

Nu, een week of wat later, wil ik toch deze laatste poging met de pil gaan doen. Het idee dat het vaak zorgt voor een regelmatigere eigroei, maakt dat ik daar eigenlijk niets in wil veranderen. Ik heb beide keren een zeer regelmatige eigroei gehad, ze hebben toen beide keren alles aan kunnen prikken. Het voelt niet goed om daar nu verandering in te brengen. 

Dus morgen maar weer bellen met het ziekenhuis dat ik van gedachten ben veranderd. Dit betekent dat ik nog wel wat langer moet wachten met starten, maar dat vind ik eigenlijk alleen maar fijn. Nog even genieten van de hervonden rust!

Een heerlijk weekje vrij zorgt ervoor dat ik weer met volle teugen kan genieten. Een weekje vol verrassingen en gezelligheid.
Contact met de man van oud&nieuw zorgt voor enorme verwarring in mijn hoofd en hart, maar geeft ook spannende en leuke avonden. Ik moet hem loslaten want een echte relatie zit er niet in. Niet nu. Voor hem komt het niet op het goede moment. En misschien voor mij ook wel niet. Maar man, wat vind ik dat moeilijk.
Een paar dagen op de camping met lieve vriendin Femke en haar familie, heeft weer gezorgd voor tranen over mijn wangen. Alleen waren deze van het lachen. Heel veel en heel hard lachen. Heerlijk, ik hou d'r van en ga dat de komende tijd ook weer regelmatig doen!!
Morgen nog een dagje vrij en dan weer met frisse moed verder met studie en werk. Nog 3 maanden en dan zomervakantie. Wie weet ben ik dan wel zwanger. Mooie en hoopvolle gedachten!

Lieve mensen, ik ben d'r weer :)