Niet helemaal wetend wat ik eigenlijk met dit gesprek wil bereiken, loop ik bij de arts naar binnen. De verpleegkundige die de negatieve zwangerschapstest vier weken geleden doorgaf, vond dit gesprek niet echt nodig. Ik kon gewoon ingepland worden voor de volgende ivf. Maar ik wilde graag met de arts spreken. Waarom weet ik eigenlijk niet, voelde gewoon zo. En daarnaast wilde ik niet ingepland worden, nog niet. Eerst rust in mijn hoofd.
Als ik naar het ziekenhuis rij, voel ik me rustig. Wil wat dingen met de arts bespreken en aan haar vragen. Ik wil vooral weten hoe het kan dat de kwaliteit van mijn eitjes ineens zo slecht kan zijn. En wat ik daar aan kan doen. En hoe zij er naar kijken, naar mijn traject. Hebben ze er nog vertrouwen in?
De arts roept me naar binnen en geeft aan dat ze het met mij gaat hebben over de komende poging. Maar eerst wil ze weten hoe het met me gaat. Mezelf groot houdend vertel ik dat het wel goed gaat. Dat ik het wel moeilijk heb gehad na de laatste poging, maar dat het nu weer gaat. En dan breek ik. Weer die tranen als ik het over de mogelijkheid heb dat ik misschien wel nooit moeder zal worden. Dat ik zo bang ben dat er bij de volgende poging helemaal geen bevruchtingen zijn.
De arts geeft me even de tijd om mijn tranen te drogen en we nemen het hele proces door, vanaf het allereerste moment dat ik het ziekenhuis ben binnengekomen. En dat is alweer ruim twee jaar geleden. We lopen langs alle onderzoeken die ik heb ondergaan waardoor steeds duidelijker werd dat ik zeer waarschijnlijk niet via de natuurlijke weg zwanger zou kunnen worden, via de iui's, naar de eerste ivf die werd uitgesteld omdat mijn donor ermee stopte, naar de overstap op een onbekende donor en de eerste ivf die uiteindelijk een escape-iui werd. En toen de eerste ivf waarvan ik ook meteen zwanger was, naar de miskraam, de tweede terugplaatsing waarvan ik ook eventjes zwanger ben geweest, naar de tweede ivf die zo snel voorbij was.
Een lange weg die veel energie, tranen, geduld en ook mooie momenten heeft opgeleverd. Want ik ben ook gegroeid van dit proces, heb veel over mezelf geleerd, over mijn omgeving, over hoe mooi het kan zijn als je open en eerlijk bent naar anderen toe, hoeveel je dan terug krijgt.
Ik vraag of zij er vertrouwen in hebben, in dit proces van mij. De arts zegt volmondig ja. Geeft daarna wel aan dat ze geen garantie kan geven, dat ze niet weet hoe de eikwaliteit de volgende keer is. Het kan verbeteren, maar kan ook verslechteren. Of gelijk blijven. En dat is afwachten.
Ook vraag ik naar de uitkomsten in het verslag over de cijfers van alle ivf/icsi-behandelingen in Nederland in 2011. Hoe het komt dat het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben, niet zo'n hele hoge score heeft. Want dat zat me zo dwars; ik heb nog maar 1 poging, die wil ik dan wel in een centrum doen waar ik goed behandeld word.
We bespreken de cijfers en vooral welke doelgroepen er voor ivf/icsi in aanmerking komen. En dat er een aantal centra zijn die niet alle doelgroepen helpen, waardoor er andere cijfers uitkomen. Duidelijk.
Ook hebben we het over een second opinion. Ze geeft aan mee te willen werken als ik dat zou willen laten doen. Geeft aan dat, mocht ik voor een second opinion willen gaan, het beste naar het buitenland kan gaan. Want in Nederland zijn er weinig extra mogelijkheden. Maar als alleenstaande zonder eigen donor wordt het lastig. En ik weet niet of ik er wel behoefte aan heb om hiervoor te gaan. Ik ga er over nadenken.
Na het gesprek loop ik rustig naar buiten. Van de arts mag ik nu nog niet door voor de volgende poging. Nog teveel emoties, te veel spanningen in mijn lijf. Gelukkig besef ik dat zelf ook maar al te goed en voelt het fijn dat ze me in bescherming wil nemen. Dat hoeft alleen niet, ik wil zelf ook echt nog niet door.
Ik mag bellen als ik zover wel ben. Dan plannen ze me in. Deze keer zal het icsi worden gezien het aantal bevruchtingen de vorige keer.
Wanneer ik weer ga starten, ik weet het nog niet. Aan de ene kant voelt iedere week wachten als een week te veel. Het feit dat mijn eitjes slechter van kwaliteit worden door dat ik ouder word, maakt het wachten niet een heel logische keus. Maar ik moet er niet aan denken om nu hormonen te moeten spuiten. Ik voel me nog niet sterk genoeg. Ik moet realistisch zijn, de kans is er dat de volgende keer weer weinig of zelfs geen bevruchtingen plaats vinden. En die klap zal ik moeten kunnen opvangen. En dat kan ik nu nog niet. Daarvoor is er nog teveel onrust in mijn hoofd, pijn in mijn hart en verdriet in mijn 'zijn'. De teleurstellingen hebben zich opgestapeld en de toren wankelt. Er kan even niets meer bij. Hij moet gestut worden met een heleboel hoop. En die heb ik nog even niet. Komt wel weer, nog even geduld, werk in uitvoering zullen we maar zeggen. Nog even niets, even geen stress van de behandelingen, geen hormoonschommelingen. Gewoon even Merel zijn, mezelf weer worden en optimisme opbouwen. Ik voel het borrelen, heel diep van binnen, een strijdvaardige gedachte, gebaseerd op ongeloof. Ik kan het niet geloven dat ik nooit moeder zal gaan worden. Dus dat gaat ook niet gebeuren. Ik word straks gewoon zwanger. Dat moet. Die hoop en dat zelfvertrouwen moet ik voelen. Wil ik voelen. Ga ik voelen. Nog even wachten en dan komt het goed.
