Een gewone doordeweekse maandag

Het is een gewone doordeweekse maandag. Maar zo voelt het niet. Al een paar dagen ben ik met deze dag bezig. Het is de dag dat mijn lieve vriendin Femke was uitgerekend. En het is ook de dag dat ik 14 weken zwanger zou zijn. Het had zo een ontzettend mooie dag kunnen zijn.

Want wat zou het bijzonder zijn geweest, wij beiden zwanger. Ik die haar bevalling zou meemaken met een kleintje dichtbij me. Een kindje waar we allebei zo naar verlangen. En hoe moeilijk ik het ook vond toen Femke vertelde zwanger te zijn, ik was zo blij voor haar. En wat was ik verdrietig voor haar toen het niet goed bleek te zijn. En nu zit daar mijn eigen verdriet bij.

Hoe bijzonder zal het zijn als we beiden het geluk gaan vinden. Dat één van ons als eerste weer die positieve test in handen heeft en de ander snel daarna volgt. Dat een van ons bevalt en de ander ook een kindje bij zich draagt wat haar compleet maakt. Wat zou dat mooi zijn.

Mijn miskraam heeft zich steeds meer een plekje gegeven in mijn gedachten. Vooral het afscheid moeten nemen van het idee dat er over een aantal maanden een klein kindje zou liggen in het kleine kamertje wat nu nog studeerkamer is, vond ik moeilijk. Dat de zwangerschap is afgebroken, dat heeft 'de natuur'. Dat is goed, het kindje was in aanleg niet goed. Dat het betekent dat ik mijn toekomstbeeld weer moet aanpassen, is een stuk moeilijker. Maar ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Dat er een kindje gaat komen, die mij gelukkig maakt en die ik gelukkig mag maken. Die ik een warm en veilig thuis kan bieden. Ik geloof er in.

Het is een gewone doordeweekse maandag en de tranen druppelen langzaam naar beneden. Het voelt goed om ze toe te laten, het verdriet moet er uit. Deze dag had zo mooi kunnen zijn.

Hoe gaat het?

Hoe gaat het eigenlijk met je? Een veel gestelde vraag de laatste weken. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik soms niet zo goed weet hoe het met me gaat. De ene dag gaat het gewoon prima, doe ik m'n ding en kijk ik naar de toekomst. Maar ik merk ook dat ik nog snel uit mijn evenwicht kan worden gehaald door onverwachte dingen, opmerkingen of confrontaties met zwanger zijn/worden.

Vandaag zou ik 13 weken zwanger zijn. Ik zou nu voorbij die magische 12 weken zijn, al vraag ik me af of dat zo ook echt zou voelen. Helaas ben ik niet meer zwanger. En ik kan dat zeggen zonder vreselijk verdrietig te worden en in huilen uit te barsten. Het is niet anders, ik denk dat de natuur haar werk heeft gedaan en dat voelt goed om het zo te kunnen zien.

Ik merk wel dat ik een mindset heb moeten maken. Was toch bezig met de toekomst, dat er misschien wel een kindje zou komen ergens in april. Dat lieve kleine kindje waar ik al zo lang op wacht. En die gaat er vast en zeker komen, dat vertrouwen moet ik houden. Dat vertrouwen wil ik houden. En dat vertrouwen heb ik. Alleen nog niet in april. Wie weet een aantal maanden later? In de zomer? Of misschien in het najaar?

Het voelt goed om met vertrouwen naar de toekomst te kijken, hoop te houden dat het heus nog wel een keer gaat lukken. 

Toch vraag ik me de afgelopen dagen af hoe het dan toch met me gaat. Soms zitten de tranen hoog maar over het algemeen gaat het wel. Vind ik misschien dat het nog niet goed moet (lees: mag) gaan? "Hoort'' het nu nog niet goed te gaan? Is het normaal dat ik maar heel af en toe een paar traantjes laat?

Ik vind het prettig om te vertellen over de miskraam en vooral ook de tijd die daar aan vooraf is gegaan. Op de een of andere manier geeft het me het gevoel dat mijn zwangerschap er toe heeft gedaan, dat het er echt was, dat ik echt zwanger was. Door alle verwarring toen, alle dubbele boodschappen, alle teleurstellingen, heb ik geen enkel moment echt blij kunnen zijn. Terwijl ik eindelijk zwanger was, eindelijk had ik die positieve test in handen en groeide er een kleine frummeltje. Het voelt goed om nu te zeggen, ik was zwanger. Het geeft erkenning aan mijn gevoelens van toen en ook van nu.

Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Ik weet het gewoon allemaal niet zo goed! Ik geloof dat het wel aardig gaat, dat ik me wel goed voel en dat ik weer wat verder kan kijken dan vandaag.

In mijn hoofd ben ik rustig aan bezig met de terugplaatsing van de cryo. Ben ik er al aan toe? Stel ik word morgen ongesteld, wat ga ik dan doen? Mag ik er al aan toe zijn? De cryo wordt niet in mijn natuurlijke cyclus teruggeplaatst dus ik hoef niet bang te zijn dat mijn cyclus nog niet in orde is zoals bij Femke het geval was. Mijn angst hiervoor heb ik met de arts besproken en die heeft ze weggenomen. Het voelt ook goed dat ik het zelf mag beslissen van het ziekenhuis. Mocht ik ongesteld worden dan begin ik op dag 2 met de tabletten. Voelt het niet goed, dan sla ik nog een cyclus over.

Ik merk dat ik door vragen van anderen en gedachten van mezelf, vind dat ik hier al uit moet zijn. Dat ik al bedacht moet hebben wat ik ga doen. Maar ik weet het nog niet. En dat getwijfel past bij de rest van mijn stemming; ik weet het gewoon allemaal niet zo goed.

Dus ik ga lekker verder twijfelen, proberen niet te veel na te denken, gevoelens toelaten die ik heb en gewoon alles op me af laten komen. En mezelf kennende, weet ik dan op het moment dat ik moet gaan beslissen wat ik zal gaan doen, heel goed wat ik wel en niet wil!