Nog 2 dagen en dan begin ik aan ivf 2. Voor de nieuwjaarswisseling werd ik ongesteld en kon ik starten met de pil. Wat blijft dat toch tegenstrijdig. Bijna 4 jaar geleden gooide ik de strips aan de kant om mij voor te bereiden op de weg naar het moederschap. En nu start ik daar iedere keer weer mee om de weg op te gaan om de kans op het moederschap te vergroten.
Woensdag gaat de eerste spuit Decapeptyl er in. Ik kijk er naar uit en zie er als een berg tegenop. Ik ben enorm dankbaar dat ik dit traject kan doen. Zonder ivf zou de kans op een zwangerschap zo ontzettend klein zijn. Maar al die hormonen, iedere keer weer de stappen die gezet moeten worden, stappen die gepaard gaan met spanningen en stress, het is zwaar. En hoe hard ik ook mijn best doe om de dingen los te laten, het lukt me maar moeizaam.
Het terugkijken op de eerste ivf geeft mij hoop. Tweemaal een terugplaatsing en tweemaal een zwangerschap. Mooi resultaat! Helaas blijft het daar alleen bij. En dat maakt dat de hoop ook zijn schaduwkant kent; wat als het bij de volgende terugplaatsing ook zo gaat? Heb ik gewoon dikke vette pech gehad dat het tweemaal mis is gegaan? Of zijn mijn embryo's niet goed genoeg om door te delen? Of stoot mijn lichaam ze uiteindelijk toch af?
Er zijn (nog) geen antwoorden op deze vragen en eigenlijk wil ik er ook niet teveel over nadenken. Maar ergens achterin mijn hoofd eisen ze wel steeds een beetje aandacht. Het overschaduwd mijn hoop en blijdschap die ik voel als ik denk dat ik weer een kans ga hebben op een zwangerschap. Het maakt me angstig. En daarom schrijf ik ze ook maar op. Dan ben ik het kwijt en kan ik het misschien wat beter loslaten.
De afgelopen weken heb ik heerlijk van het leven genoten. Vele avonden wijntjes drinken, lol maken met vriendinnen, spannende afspraakjes met mannen en vooral veel plezier gemaakt. Ze hebben me goed gedaan. Met een beetje een weemoedig gevoel ga ik de komende tijd weer wat rustiger aan doen. In ieder geval de drank laten staan zodra het stimuleren begint. Maar ik heb mezelf voorgenomen om gezellige uitstapjes te blijven doen. Hier krijg ik energie van. En ook dat schrijf ik op, als reminder aan mezelf. Als de hormonen dan maken dat ik mezelf wil terugtrekken in mijn veilige huis, lees ik dit terug en maak hopelijk nieuwe plannen voor leuke afspraken. Want die maken mijn leven zo leuk en dankbaar!
Nog 2 dagen en dan ga ik starten met ivf 2. Ik geloof dat ik er klaar voor ben.
