Afsluiten en verder gaan

Vandaag de eerste echte signalen van een naderende ongesteldheid. Helaas, ook deze laatste ZI-poging is mislukt. Dit betekent voor mij ook een afsluiting van een bepaalde fase en de start van een nieuwe.
Afgelopen vrijdag heb ik de medicijnen voor de IUI al besteld bij de apotheek. Had de recepten al een tijdje in huis, maar het voelde als 'de goden verzoeken' om ze al op te halen. Omdat ik vrijdag naar de sauna ging, heb ik die ochtend een zwangerschapstest gedaan. Deze was negatief. Reden, ondanks dat het nog echt te vroeg had kunnen zijn, om de medicatie te gaan halen. Had al van meerdere mensen begrepen dat het niet altijd op voorraad is, dus vandaar dat ik er op tijd bij wilde zijn.
Terwijl ik bij de apotheek stond te wachten, voelde ik het heel bewust, deze nieuwe stap en fase. Opeens ben ik daar een persoon die hulp nodig heeft bij het zwanger worden. Pff, kwam even flink binnen. Wil die hulp helemaal niet nodig hebben. Wil gewoon zwanger worden! Merk ook nu dat de ongesteldheid er aan komt, dit ook weer een stukje afscheid nemen is. Het is helaas niet gelukt via deze manier.
Ik ga maar gewoon heel hard hopen dat de komende fase meer geluk gaat brengen!

Heftige periode

Afgelopen week was een heftige week. Op dinsdag de kijkoperatie. Jemig, wat was ik zenuwachtig zeg. Van te voren al wel een beetje, maar ik wist het aardig in bedwang te houden. Maar toen ik eenmaal op de stoel lag, ter voorbereiding voor de operatie, zat ik al te trillen en te beven! Komt nog bij dat ik een enorme hekel heb aan injectienaalden.

Ik was al een keer naar Enschede geweest voor een intake-gesprek. Wat me toen al opviel, waren de ontzettend aardige mensen daar. Al bij het binnen komen van het ziekenhuis, werd ik vriendelijk ontvangen. Fijn om zo binnen te komen.Bij de intake werd de kijkoperatie uitgelegd, vragen beantwoord en de afspraak maar direct gemaakt. Gelukkig heb ik niet lang hoeven wachten, kon direct na m'n volgende cyclus terecht. Mijn moeder was ook mee, erg fijn. Twee horen meer dan één en ik vond het sowieso fijn om haar er bij te hebben. Het is een lastig onderwerp tussen ons en dit maakt het makkelijker om van beide kanten een betrokkenheid te tonen.

Bij de kijkoperatie hebben ze geprobeerd via een vaginale laparoscopie de eileiders en eierstokken in kaart te brengen. Hierbij zouden ze contrastvloeistof in de baarmoeder spuiten, net als bij de baarmoederfoto, om te kijken of dat weer terug te zien was in de vrije buikholte. Zo is te zien of er een verkleving in de eileiders zelf zit of dat de eierstok nog aansluit op de eileider. Ik spreek over zouden en kunnen omdat het helaas zover niet is gekomen. Bij de kijkoperatie is gebleken dat er te veel verklevingen in m'n buikholte zitten om richting de eileiders te komen. Het onderzoek zelf ging niet zo prettig. Ik was erg gespannen, kon me moeilijk overgeven aan de medicatie die ik had gekregen. Uiteindelijk lukte het me om rustig te blijven liggen en kon de arts beginnen. De eerste keer ging het ontspannen nog goed. De arts heeft op twee plaatsen een snee gemaakt in de schede om te kijken, maar beide plaatsen waren niet doorgankelijk.  Toen bleek dat alles opnieuw moest, speculum er in, snee in de schede, scope er doorheen, was het gedaan met de ontspanning. Hierdoor was het helaas ook erg oncomfortabel allemaal, voelde van alles in m'n buik, van krampen tot druk. En toen de uitslag dat het geen zin had, dat de arts niets kon zien. Dit was niet wat ik verwacht had, hier had ik geen rekening mee gehouden. Mijn grootste angst was natuurlijk om als uitslag te krijgen dat de eileider(s) niet doorgankelijk was. Maar ik had geen rekening gehouden dat ik de uitslag eigenlijk helemaal niet zou krijgen. Dat het onduidelijk zou blijven, meer vragen zou oproepen dan beantwoorden.

Ondanks dat de arts van te voren had aangegeven dat de arts in mijn eigen ziekenhuis de hoofdbehandelaar is en hij dus de beslissingen neemt over de behandeling, toch aan hem gevraagd wat hij zijn eigen patiënte zou adviseren. Direct kwam daar het antwoord: 'ik zou haar adviseren over te stappen op IVF'. Slik. Wat nu? Terug op de zaal waar ik nog twee uur moest blijven in verband met gekregen opiaten, kwamen de tranen. Wat een tegenvaller zeg. Al die onderzoeken met steeds een negatieve uitslag, ik vind het heftig. De arts kwam nog even met me praten, vond het allemaal heel vervelend. Gaf aan dat dit maar in een paar procent van de gevallen voorkomt en dat hij het erg jammer vond dat dat bij mij het geval was. Ook nu weer prettig opgevangen, vooral ook door de verpleegkundige. Wat een lieve schat! Erg betrokken, ook wel wat nieuwsgierig naar mijn verhaal, maar vooral zorgzaam. Dat was fijn.

Ook m'n vriendinnetje E die mee was, was lief voor me. En de smsjes van vriendinnen, fijn. Maar de boodschap werd er niet minder door. Ik had het vooral ook 's avonds moeilijk. Daar lig je dan, in je eentje in bed met de boodschap dat je toch maar beter IVF kan doen als je zwanger wil worden. Heftig.

Donderdag heb ik de afspraak bij de professor gehad. Wat fijn dat dat zo kort er op kon plaatsvinden. Nu maar twee dagen in de spanning hoeven zitten, dat is prettig. Ook hij gaf aan dat IVF de voorkeur heeft. Ze hadden die ochtend nog een keer de baarmoederfoto bekeken met daarbij de bevindingen van dinsdag in hun achterhoofd. Daarbij mijn leeftijd meegenomen geeft voor hen de doorslag om over te stappen op IVF. Ik had het natuurlijk al verwacht, maar toch wordt het zo wel opeens heel erg definitief. Wat ik zelf heel belangrijk vond om te weten of, stel dat ik niet zwanger raak na/door IVF, heb ik er dan alles aan gedaan? Heb ik niet achteraf dan zo iets van, had ik maar toch laten opereren… Had ik nog dit laten onderzoeken… De arts gaf daarop als antwoord dat hij vindt dat ze alles gedaan hebben. Dat voelt prettig, vind ik belangrijk om te weten.

Het volgende onderwerp was daarna natuurlijk het plannen van de IVF. En dat gaat zomaar niet. Er is een lange wachtlijst voor IVF. Al bijna twee jaar ben ik bezig mijn wens te vervullen en dan zal ik nog langer moeten wachten? Terwijl ik ouder word en IVF al deels geincideerd is vanwege mijn leeftijd? We hebben voor de tussentijd afgesproken om te starten met driemaal een poging via IUI (intra-uteriene inseminatie, waarbij het sperma direct in de baarmoeder wordt gespoten). De kans op een zwangerschap is daarbij 9%, maar altijd 9% meer dan wanneer ik niets doe. Ik zal dan ook starten met hormonen. Spannend, maar het voelt ook wel goed. Er wordt eindelijk actie ondernomen!