Mijn broer is heel belangrijk voor me. Wat hij vindt, hoe hij over mij denkt en zijn mening over dingen die ik doe, hebben lang bepaald wat ik zou doen. Nu ik niet meer voor hem werk, wordt dat gevoel wat minder. Maar hij blijft op een bepaalde manier zorgen dat ik heel graag zijn goedkeuring heb.
Ik had mijn broer nog niet verteld over het bammen. Iedere keer dacht ik, nu ga ik het hem vertellen, maar stelde het toch steeds uit. Bang voor zijn reactie, bang voor afwijzing en bang dat hij me aan het twijfelen zou maken. Maar bij iedere poging zat ik ook in de rats; stel dat ik zwanger ben dan heb ik hem daar helemaal niet op kunnen voorbereiden!
Vanmiddag heb ik eindelijk de stoute schoenen aangetrokken en heb het hem verteld. Over de telefoon, dat wel. Voornamelijk omdat ik mijn broer eigenlijk alleen maar zie als mijn neefje en nichtje erbij zijn, maar ook omdat het het iets makkelijker maakt om te praten.
En mijn broer reageerde heel positief! Nou ja, op zijn manier dan. Er worden niet veel woorden aan vuil gemaakt. Zijn antwoord "dat doe je goed" is genoeg voor mij. Als hij later nog een keer zegt dat hij het leuk vindt, en ik het ook terug hoor in zijn stem, valt er een last van mijn schouder. Pff heb ik hier nou al die maanden tegenop gezien?! Deels had ik deze reactie wel verwacht en natuurlijk ook gehoopt, maar was banger voor de afwijzing.
Vind het echt zo fijn dat ik het verteld heb! Had ik veel eerder moeten doen
!
