Ik had vandaag toch een flink probleem op het werk…
Zou meegaan met een ingreep van een patiëntje. Mijn collega's hadden mijn patiënten overgenomen zodat ik alleen dat kindje zou verzorgen en dus de tijd had om mee te gaan. Collega's waren er niet zo blij mee omdat het best wel druk was. Maar ja, ben student dus mag dat soort dingen doen! Het was ff flink ruilen met de patiënten maar uiteindelijk was ik helemaal vrijgepland.
Dus ik bel naar de cardioloog of ik daar bij mocht zijn. Ja hoor, zie hij, geen probleem. En voor hij ophing nog even de opmerking 'als je tenminste niet zwanger bent hoor want we doen veel met röntgen tijdens de ingreep'. Oeps
Dus ik helemaal in de stress…. maar dat wil ik niet, zoveel stralingen op mijn eventuele zwangere buik… Maar ik heb op het werk helemaal niets verteld over mijn stappen. Ik zit hier maar een half jaar en voel me nog niet zo thuis dat ik het daar met iemand over heb gehad.
Dus het zweet brak me echt aan alle kanten uit. Hoe moest ik hier nu onderuit komen?!
Uiteindelijk na een uur zenuwachtig te zijn geweest, van alles bedenken (zal ik 'ziek' worden?!) om maar niet meer te hoeven zonder de echte reden te vertellen, toch maar de praktijkopleidster in vertrouwen genomen. Ze zat helemaal te klappen in haar handen en te joelen. Vond het erg grappig allemaal en ik voelde me bijna echt zwanger!! Ze was heel geïnteresseerd en vertelde daarna dat haar vriendin ook zwanger was geworden via een donor van hun kinderen. Wist ik dus niet!
Samen hebben we bedacht dat ik gewoon mee naar beneden zou gaan en dan daar zou zeggen dat het boven te druk was om te blijven. En dan zou ik iets langer beneden blijven en terug naar de afdeling gaan en daar zeggen dat ik toch niet kon blijven omdat er al te veel co-assistenten bij waren. Leugentje om eigen best wil
.
Ik was blij dat iedereen mijn smoesje snel pikte. In die zin was het ook echt druk want ik kreeg gelijk 2 patiënten terug geschoven dus ze waren alleen maar blij!
Pff wat zat ik in de zenuwen vanmorgen zeg!
Zou meegaan met een ingreep van een patiëntje. Mijn collega's hadden mijn patiënten overgenomen zodat ik alleen dat kindje zou verzorgen en dus de tijd had om mee te gaan. Collega's waren er niet zo blij mee omdat het best wel druk was. Maar ja, ben student dus mag dat soort dingen doen! Het was ff flink ruilen met de patiënten maar uiteindelijk was ik helemaal vrijgepland.
Dus ik bel naar de cardioloog of ik daar bij mocht zijn. Ja hoor, zie hij, geen probleem. En voor hij ophing nog even de opmerking 'als je tenminste niet zwanger bent hoor want we doen veel met röntgen tijdens de ingreep'. Oeps
Dus ik helemaal in de stress…. maar dat wil ik niet, zoveel stralingen op mijn eventuele zwangere buik… Maar ik heb op het werk helemaal niets verteld over mijn stappen. Ik zit hier maar een half jaar en voel me nog niet zo thuis dat ik het daar met iemand over heb gehad.
Dus het zweet brak me echt aan alle kanten uit. Hoe moest ik hier nu onderuit komen?!
Uiteindelijk na een uur zenuwachtig te zijn geweest, van alles bedenken (zal ik 'ziek' worden?!) om maar niet meer te hoeven zonder de echte reden te vertellen, toch maar de praktijkopleidster in vertrouwen genomen. Ze zat helemaal te klappen in haar handen en te joelen. Vond het erg grappig allemaal en ik voelde me bijna echt zwanger!! Ze was heel geïnteresseerd en vertelde daarna dat haar vriendin ook zwanger was geworden via een donor van hun kinderen. Wist ik dus niet!
Samen hebben we bedacht dat ik gewoon mee naar beneden zou gaan en dan daar zou zeggen dat het boven te druk was om te blijven. En dan zou ik iets langer beneden blijven en terug naar de afdeling gaan en daar zeggen dat ik toch niet kon blijven omdat er al te veel co-assistenten bij waren. Leugentje om eigen best wil
.Ik was blij dat iedereen mijn smoesje snel pikte. In die zin was het ook echt druk want ik kreeg gelijk 2 patiënten terug geschoven dus ze waren alleen maar blij!
